Kacper Macoch

                        Ritornel

1

Oto moja nagroda za ciemność, Kacprze. Pismo

zadarte w kierunku księgi o wymiotujących mowach.

Nie zasnę już we fleidzie, oblany ze wszystkich stron

2

morzem gatunku. Nie urodzę na polach poematu,

mając za sobą metropolię motetu, kwokę apostrofy,

perseidę sługi bożego. Kevlar. Jedynie tym słowem

                  3

mogę opisać występek. Ono zostało na tę noc

przerobu: gałązka w gardle włączonej sondy cieni,

hazard w krzyżówce dwóch pól firnowych.

                4

Kevlar, skala południa. Życzenie układu. Komu

ufasz, Kacprze, gdy odwiedzasz dom w Kevlar,

twoje Lebensraum, twoją rzadką pieśń –

              5

jasnogórską odkę, małą odę do twarzy? Kevlar,

Kevlar, zwrot więzi wypaczanych w abrysie,

Kevlar wniosło w nas smutek, Kevlar zbutwiało

            6

nad nami, w ostatnim jądrze powietrza. Milczeć,

mówić i milczeć. Mówić, milczeć i mówić. Aż zabrzmi

pramowa wiru zbełtana z sonantem nagości. Aż

           7

wstanie dom z harmorzędu: kraj uderzy o kraj,

a woda uderzy o wodę. Odmówiłem patronkom

i jestem, Kacprze, dziś w tobie. Z nogi

        8

Henry’ego Jamesa wypływa już twoja dłoń.

Śpi na pochewce liry jak gwiazda saskiego

języka. Iskanie serc i pławienie. Serc iskanie.

       *

Pławienie.

6.10-8.10.2013