Do śpiewania w zimie

W mądrej niemocy czekają poczwarki

Innego czasu, lepszej pogody.

Kotnej owcy rosną wymiona,

A kozłom koźle brody.

W. Lehmann, Im Winter zu singen

(tłum. K. Karkowski)

Umieszczę Ciebie, żywe. W kuchniach i łazienkach samojedów

umieszczę Ciebie, żywe. W małku, w dogu i w szpondzie

umieszczę Ciebie, żywe. W sercu – aferze naszyjnikowej

umieszczę Ciebie, żywe. W korumpującej piersi

umieszczę Ciebie, żywe. Rękami niezawodnych miotaczy,

umieszczę Ciebie, żywe. Przedświatłem, ultraprzemocą,

umieszczę Ciebie, żywe. Siłą dni, lekarstw, oskarżeń,

umieszczę Ciebie, żywe. Siłą nabutonu i kodeiny

umieszczę Ciebie, żywe. Siłą Pamięcic i Korablewa

umieszczę Ciebie, żywe. Siłą obcych sobie kobiet i mężczyzn,

umieszczę Ciebie, żywe. Balladą sterydu, unią i rozdzielnią

umieszczę Ciebie, żywe. Za drachmę Wyszyńskiego

umieszczę Ciebie, żywe. Za drachmę Wojtyły

umieszczę Ciebie, żywe. Za pamiętnik szkieletowy

umieszczę Ciebie, żywe. Za samotność i mękę

umieszczę Ciebie, żywe. Za gadatliwość i lęk

umieszczę Ciebie, żywe. Wypełnię czaszkę mchem,

umieszczę Ciebie, żywe. Odbuduję stolicę języka,

umieszczę Ciebie, żywe. Ta mowa jest dla mnie przeszkodą,

umieszczę Ciebie, żywe. Szkodzi mi fala tej mowy,

umieszczę Ciebie, żywe. Spala mnie fala tej mowy,

umieszczę Ciebie, żywe. Z zewsząd przyjąłbym życie

                                           służące tej mowie za pal.

29.06.2014

Batory pod Pskowem

A co jeśli to już koniec, Safo?

Jeśli, Safo, zżera mnie rak

i cały ten knajacki byt

należy wrzucić do ognia,

zwrócić spiekocie nocy,

zwrócić rusztowi dnia?

Jak w drodze powrotnej

udźwignąć swój język?

Stworzył już, Safo,

oddzielny habitat.

Jest czymś swoistym.

Jest wczesnym biennale,

jakby rękę, Safo,

Moniki Żeromskiej

sfilmować od środka

w tym deszczowym

dniu, w którym bierze

serce, niesie serce ojca

do starej łuszczarni.

Niczym w Tobie, Safo.

Żadnym aspektem,

żadną usługą.

Batory pod Pskowem:

nasrebrzony pies

w kojcu Atlantydy.

13.06.2014

U Michla

Temu, co krzepkie śpiewam tego ranka. Krzepkiemu dary.

Siedmiorakie dary. Po pierwsze umiejętność. Koncesja,

predylekcja. Odbijam Tobie wczorajszy starosłów

i zsuwam go (przejęty!) do morza ghostwritingu.  

To złota godność. To srebrna godność. Temu, co

krzepkie jednać pory życia, juczyć konia sezonu,

dostarczać endemit – co dwusetlecie ciał. Temu,

co krzepkie Płoniawy Bramury. Krzepkiemu

Znojmo, krzepkiemu Kondrajec. A wszystko

opisane przed nadejściem wiosny! Słówkiem

jak u Michla, żywieckim, sprzed intarsji.

I zabijesz mnie, krzepkie. I przestroisz mnie,

krzepkie. Nie nocą, nie nazajutrz

odejdę, by odpocząć.

  

9.06.2014