U Michla

Temu, co krzepkie śpiewam tego ranka. Krzepkiemu dary.

Siedmiorakie dary. Po pierwsze umiejętność. Koncesja,

predylekcja. Odbijam Tobie wczorajszy starosłów

i zsuwam go (przejęty!) do morza ghostwritingu.  

To złota godność. To srebrna godność. Temu, co

krzepkie jednać pory życia, juczyć konia sezonu,

dostarczać endemit – co dwusetlecie ciał. Temu,

co krzepkie Płoniawy Bramury. Krzepkiemu

Znojmo, krzepkiemu Kondrajec. A wszystko

opisane przed nadejściem wiosny! Słówkiem

jak u Michla, żywieckim, sprzed intarsji.

I zabijesz mnie, krzepkie. I przestroisz mnie,

krzepkie. Nie nocą, nie nazajutrz

odejdę, by odpocząć.

  

9.06.2014