Batory pod Pskowem

A co jeśli to już koniec, Safo?

Jeśli, Safo, zżera mnie rak

i cały ten knajacki byt

należy wrzucić do ognia,

zwrócić spiekocie nocy,

zwrócić rusztowi dnia?

Jak w drodze powrotnej

udźwignąć swój język?

Stworzył już, Safo,

oddzielny habitat.

Jest czymś swoistym.

Jest wczesnym biennale,

jakby rękę, Safo,

Moniki Żeromskiej

sfilmować od środka

w tym deszczowym

dniu, w którym bierze

serce, niesie serce ojca

do starej łuszczarni.

Niczym w Tobie, Safo.

Żadnym aspektem,

żadną usługą.

Batory pod Pskowem:

nasrebrzony pies

w kojcu Atlantydy.

13.06.2014