Origami

Po co złorzeczyć Bogu?

Hi 2, 9

Czy kiedykolwiek przebaczysz mi, mowo polska,

mała, głużąca pindo? Złotem języka są jego

peryferia. By je wypowiedzieć, schodzę

pod cień dachu – i składam origami,

origami z cnót na origami z grzechów.

Wtedy mówię w Tobie, choć mówiąc,

nie mówię przez Ciebie. Mówię wyraźnie

i głośno, oddzielony starannie od spojrzeń

bestii słowa. Bóg, pindo, obciążył mnie

skazą podziwu większego niż śmierć.

Dziwi mnie trasa w podziwie i to,

co podziw opuszcza: orzeźwiająca

pogoda – unik, wolta, riposta.

18.09.2014

Siksa

Żadna mowa plugawa

niech z ust waszych

nie pochodzi.

Ef 4, 29

Oręduj za nami do Pana, sikso z liściem na piersi.

I przebacz to nazywanie. Do mięsa zaraził mnie

język, którego do dziś nikt nie odparł. Policzyć

mogę wszystkie moje kości, dręczony kurewstwem

jak grubą, barwną szatą w słoneczne południe.

  

 *

Widzę w niej Maryję w widzeniu ułamkowym

dźwigającą Dzieciątko po niewymiennej ziemi. 

8.09.2014

Adoracja Pana

Sekowałem ten wiersz.

Poezją nie wyrazisz

zataczającej koła

kibitki pełnej kurew.

Rozcięta wersalka

(wersalka języka),

krótkie opady –

opady szeptu

i chamsin

przemówień

(kilku przemówień).

Nic więcej nie dodasz.

Nie jesteś z oaz.

Nie jesteś z Emaus.

Garbaty pacierz

ludzi, małp,

goryli

mieni się jedną,

skrzywioną obecnością.

7.09.2014

Kikimora

To tekst uległy. Upamiętnia bowiem świat,

który wypadł z poderżniętego gardła

ludzkiego rozumu, z okna niecodziennie

przyozdobionej jaskini. Rzekłbyś:

puchata kula ludzkiej gadatliwości,

która starta na fantastyczną miazgę

być może okazałaby się poezją.

Dobrze, że jest z nami, gdy spada

kołdra języka – po dziś dzień

brudna i krwawa – i odsłania

orzech – esencję marszu przez noc,

Wielką Pardubicką po polanach

ciemności. Bywa przecież i tak:

rozchodnik ludzkich losów nagle

gwałtownie spowalnia. Nie mieści

już serce kredowe żalu po kikimorze.

Przestajesz przyuczać ramiona

do powinności piasecznic.

6.09.2014