Autodafe (3)

11

Serce w ogniu. Furgonetka, która mnie wymija, prze-

kracza mnie. Kierowca, który rozpycha mi w ustach

wyschniętą bieliznę swojego dźwięku, wznosi sztan-

dar lub chorągiew z naszkicowanym ołówkiem peni-

sem. Która rączka dziecięca mnie budzi? I który gru-

by kęs chleba zmienia się w moim żołądku w literac-

ki rekuperator? Serce w ogniu. Nie wiem, nie wiem,

jak mam Ci się przedstawić. A może jeszcze inaczej. 

Kogo chciałbyś tu spotkać? Typowego książkowego

mormona? Miej mnie całego! Olgę Lipińską polskiej

12

poezji? Miej mnie całą! Zdziczałem i zdziwaczałem.

Czuję się jak poetycki solidaruch. Jak osiołek, który

wypuszcza pędy, aby stanąć u stajenki, w której uro-

dził się Zbigniew Herbert, jako przedwieczorna Rośli-

na. Pomniejszona. Niezezwierzęcona do końca. Pedo

oraz Philein. Ukochać Boga w dziecku – bizantyjską

miłością, jak nie kocha już nikt. Ach, achże, miej nas,

miechajże, miej nas, muzo skurwysynów, syreno opa-

dowa, w opejece swej. Serce w ogniu. Soczewki Aga-

ty Bielik-Robson w ogniu oświetlone latarką samego

13

Marka Bieńczyka. Dobrze, już koniec. Przechodzę nie-

pewnym krokiem na taras, jak gdyby znowu zaczynał

się wrzesień 2005 roku i pierwszy rok studiów na war-

szawskiej polonistyce. Na miły Bóg, żółta, mazowiec-

ka twarz, spierzchnięte, ostrołęckie usta! A jakby łom-

żyńskie. Soroka-Zaporożec. Kozak-Stagiryta. Apaszka

w kolorze drzew tajgi. Gerard z Żyrardowa. Zegarek w

kształcie szyszki spalowanej w nadgarstku. Dubler Zofii

Stefanowskiej. Sufler, acz półidiota Romana Ingardena.

A jednak owocowałem. Mały mniszek lekarski w mnicha

14

akademików. Być dmuchawcem dla niewiast, lecz nie zo-

baczyć zapłodnień. Zostać latawcem dla takgwiazd, choć

nie zrozumieć poronień. Aby podnieść różę, gdy mroźna,

styczniowa noc bez słonecznego ratunku. Jeżeli byłbym

Stachurą, wyśpiewałbym ją Tobie. Gdybym był Łomnic-

kim, ogryzałbym do ości ryby takich nocy, i byłbym del-

finem mroków, Wołodyjowskim ciemności. Moje pasyj-

ne książeczki, latający obozie z zadzierzgniętym jelitem,

loretańsko sauno, w której spotyka Maryję Platon spod

Nazaretu, największy brykieciarz antyku! Rękopis z Ma-

15

riensztatu przewożą do Saragossy, mnie zaś – osierocają.

Trebunie Tutki, domowe laboratorium polskiego gatunku

literackiego. Embrion poematu wędruje po świetlistym po-

lu. Pyza na polskich dróżkach uderza głową o pług, który

niegdyś należał do farmerów Ateny, rolników Afrodyty. I

staje się czarną wdową, pierwszym ojczystym kasztanem,

który będziemy nosić przypięty do naszych toreb w formie

barwnego breloczka zmieniającego kształty: od trzmielów

do chrabąszczy kolorowa droga znaczona trawami i krwią.

Przechodzę niepewnie na taras, jak gdyby był to Sylwester

                               *

co najmniej czasów wojny. Rok

czterdziesty trzeci. Samba sikoreczka. 
Smoła, Herojoanna umysłu.

7.01.2017