Ornat

fot. Krzysztof Mich

1  Urodzona w znaku syreny, pomścij nas u Pana. Wychowana   

2  na współczesną nereidę, pomścij nas u Pana. Wszystko, Ma- 

3  ryjo, we mnie usycha. Dwunastołanowy folwark zmierza się 

4  z niemożliwym, z jakąś odwrotnością organogenezy. Platon,

5  bo naprawdę nim jestem, staje nagi przed swoją matką, ser-

6  cem porastającym pierzem błogosławi ją, członkiem silnego

7  gołębia oświetla jej drogę. Wrogi sumieniu syndykat? Lata-

8  jący obóz salwujący się stochastyczną ucieczką? Dlaczego

9  nigdy nie zobaczyłem w Tobie Wenus ani Ateny? Warszaw-

0  skiej kolonii mieszkalnej dla udręczonych? Nigdy na Never-

9  eście nie wyśpiewałem swojej wersji „Magnificatu”. Wszyst-

8  ko w świecie tracić – powiadał narrator pewnej polskiej poe-

7  tyckiej powieści, ważnej dla mnie, do tego stopnia, że kiedy

6  czytam ją studentom, zakwita lipa pod oknem mojego ser-

5  ca. Urodzona w znaku literatury, pomścij nas u Pana. Wy-

4  chowana na izraelską George Sand, powetujże nas u Pana.

3  Wszystko we mnie, Stefanio Traczyńsko, obumiera. Aqua-

2  park w moim umyśle rozwiewa wiatr wiejący w jaskiniach

1  aerobiku. Noc, świat przewinięty w sutannę. Tkanina upa-

0  da na boisko koszykówki i zmienia się w pomarańczowy

30.12.2016