Autodafe (7)

29

Co za dzidzia. Kiedyś mówiło się, że poemat najlepiej

smakuje na wykładzinie z myśliwskiej zieleni, konsu-

mowany przed lustrem. Emigranci wewnętrzni siadali

na przekrzywionej maselniczce i zeskakiwali z wrzas-

kiem na twarzach, od zębów po policzki, w odkopane

szczeliny próżni narracyjnej. Nie od razu Kraków zbu-

dowano – krzyczałem za nimi rozpaczającymi na kos-

micznej studniówce: w studni świata. Płaczące ciasto-

-szkielet w sejfie pełnym selfie. Co za dzidzia. Co za

wiersz, potężny i przysadzisty jak wiejski proboszcz

30

znajdujący na swoim zalanym deszczem podwórku

certyfikat krojczego. Proboszcz przemoknięty do su-

chej nitki, z moczem nieskończoności na dłoniach,

głowie, powiekach. Co za dzidzia. Starzy powiadali,

że techniki pisania poematu są jak zegar słoneczny

zawalany raz po raz odchodami czasu. A więc więcej

nauczy mnie literacki pas cnoty, na którym się powie-

szę mojego ostatniego ranka świata niż poetyka: sek-

retara z nastawą i zegarem. Zrozumiem więc więcej i

po seksie grupowym, i po śmierci po dobrej bibie. Po

31

erekcji samotnej także. Zapada noc, masturbuję się

przed portretem panien Pechwell przy klawikordzie.

We mnie i na mnie wielki neon płonie. Wyjaśnią to

moje dłonie, dziesięciogłowe tłumaczki, Hydry w

przepastnej koronie. Cóż, więcej mam dziewczyn

niż pies zębów. Achilles wśród córek Likomedesa

z paterą deserową z trzonem w kształcie nimf. Bo-

hu pomiłuj. Caru niebiesnyj, a ile można tak pisać?

Kiedyś mówiło się, że wiersz jest perłą, miękkim

dzwonieniem o czyjąś pierś. Nie pierścieniem na

32 ½

członku, lecz bransoletką na ręku, splotem korali

w oczach. Miałem dwanaście lat, czytałem stare-

go Staffa, młodego Iwaszkiewicza. Walka psa z

czaplą śnieżną trwać mogła godzinami. Do splu-

waczki pod stołem, na ziemię bezszelestną nieu-

stannie zsuwałem krystaliczne skrzydło w pan-

cernej rękawicy, w panierce z kości,

                            *

krwi.

 

17.02.2017

Autodafe (6)

25

Aby napisać dzieło życia, pojadę do Zwolenia, w któ-

rym wynajmę pokoik w „Brzozowym Raju”. Jeżeli nie

mogę pisać w klasztorze, będę pisał w zajeździe u tru-

pokupców, jak powiedziałby Kochanowski, czy nie u-

żył tego właśnie słowa w Odprawie posłów greckich?

Wynajmę więc pokoik w „Brzozowym Raju” na cały

tydzień morderczej pracy, dwustu-, trzystustronicowe

Treny XXI wieku powstaną w bezszelestnym, ale zja-

wiskowym porodzie, a uniosą się znad landszaftowej

muszli – przepiękny stawonóg na samym dnie literac-

26

kiej kosmetyczki. Jeżeli nie mogę pisać, pracować w

kaplicy lub krypcie Kochanowskich, zabiorę ze sobą

ziemię kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego i za-

gotuję w glinianej miednicy w osolonej wodzie. Solą

z Wieliczki. Pożywię się wolno tą błogosławioną zie-

mią, mały Gapcio szykujący się do nadteatralnej roli

zapiewajły. Działki moich wnętrzności obrosną tkani-

ną ogrodów, stare warzywa żołądka przegoni wiecznie

pyląca wierzba czasu. Cały okryty nawozem indor lite-

ratury masturbujący się na widok złotej kaczki polskie-

27

go renesansu. Muszę dotrzeć do źródła – literacką teel-

ką nie przebiję się poza daktyliczność miast. Trzeba do

tego uważać – to w moim wieku Norwid poronił, wyp-

łynął z jego płaszcza w krzesełku elektrycznym gielas

czternastoplamek, lotnik rozciągniętej, niezmartwych-

wstałej łzy. Cóż, zabił boginię aplauzu – na dwurzędo-

wej łodzi stworzył trzeci prarząd, zasilił go całą baterią

swojej samotności. Aby napisać dzieło życia, pojadę

do Zwolenia w skrwawionym płaszczu Alessio, w pu-

chowej kurtce Vittorio. Spróbuję się wytłumaczyć: o-

28

to jestem pisarzem, jestem polskim pisarzem i właśnie

w Zwoleniu chciałbym, w krypcie Kochanowskich – z

kajdanami na rękach, ustami ponad zbiornikiem usta-

lić niemodny kształt życia. Powrócić w zwoleńską noc

do łóżka w swoim zajeździe i jak w balladzie Schillera:

„młodzieniec staje na pochyłej skale, młodzieniec zos-

taje na spodzie” – włączyć Popiół i diament, strzelić

ślepakiem w twarz. Czemu mnie wzywasz, Panie, gdy

pora taka późna, a konie taksówkarskie jeszcze nie za-

przęgnięte? Czemu odsłaniasz twarz swoją i buzujący

*

jaśmin w niezalesionej czaszce, myjni na skraju

dwóch łąk? Wjazd samochodami o zmierzchu

na płytę pełną języków? Niesłyszalnej muzyki?

07.02.2017

Autodafe (5)

21

Cierpiał na pewien rodzaj autyzmu. We wsi nazywali

go majtkarzem tandetnikiem. Stawiali pod matkobój-

czymi drzewami i zmuszali do potańcówki zdradulki,

starożytnego, podlaskiego tańca, w którym ludzką du-

szę symbolizować ma latająca pieczeń. Wywracał się

na ziemię, a na ziemi wywracał gałkami ocznymi do

góry jakby wierzył jeszcze, że pod podłogą znajdzie

wszystko to, co odkrywał nad słabym, ale rosnącym

w siłę nurtem Nadłogi. Ty zadymiarzu jebany, tłuku

Ty. Przedstawiłem się jako producent łóżek, wmówi-

22

łem im, że pochodzę z Kresów. Dołączyłem do klną-

cych go. Ty dookoła Wojtku popierdolony, ruchadło

Foucalta, Ty. Duszaku cukrowy wlokący się resztką

sił z anginą klatki piersiowej po dziwkarskiej ulicy.

Miał w sobie coś z ludzkiego palindromu, piersi Bu-

czkowskiego, tchawicy Brandysa. Konina z Konina,

wołałem za nim. I siałem też większy zamęt: Aninok

Aninok, aninocki skurwiel na konińskiej plantacji wy-

wracający beczki ze słowem koziołkującym! Cóż, ta-

ka była moja wiara, zaprzęg dojrzewania. By Maryja

23

była puszysta, a Jezus – zadbany. By Betlejem przypo-

minało Konstancin Jeziorną nocą, zaś Józef – Josepha

Conrada w marynarskiej koszuli. Niech ogolona głowa

Marii Krüger będzie dla nas rzutnikiem baśni dla Jezu-

sa, niech zachodzący łzą głos Melchiora Wańkowicza

(Nieoceniony Niedoceniony!) – budzikiem na godzinę

przed pogonią Heroda – Thomasa Stearnsa Eliota. Ver-

sace, Stroface, Versyfikace. Tafla żelaza Obojga Naro-

dów, podziemna pracownia płatnych miłości. Cierpiał

na pewien rodzaj autyzmu. Gdy czytałem mu wiersze

24

Saturniny Wadeckiej, obracał w dłoniach piłkę, która

nie była jej czaszką, ale dawała mi szansę zrozumieć

ciemny utwór. Jak hobby nieskończoności, które nie-

uprawiane, rychło zamieni się w snobby. Nazwałem

piłkę Pieszczochem, imię zmówione półgłosem, pół-

dowcip na płytkiej płycie. Lecz on go nie zrozumiał.

Czytałem wiersze Grassa i Pieszczoch tryskał krwią.

Jadłem z dłoni Celine’a i Pieszczoch buchał ogniem.

Nawet w okładki debiutów wybijał deszczowe strugi.  

Aninocki skurwiel, nieśmiertelny jak długi. Gruby ję-

                               *

zyk papugi, którą się oswoiło.

Gęste, nieziemskie. Piękno.

2.02.2017