Autodafe (7)

29

Co za dzidzia. Kiedyś mówiło się, że poemat najlepiej

smakuje na wykładzinie z myśliwskiej zieleni, konsu-

mowany przed lustrem. Emigranci wewnętrzni siadali

na przekrzywionej maselniczce i zeskakiwali z wrzas-

kiem na twarzach, od zębów po policzki, w odkopane

szczeliny próżni narracyjnej. Nie od razu Kraków zbu-

dowano – krzyczałem za nimi rozpaczającymi na kos-

micznej studniówce: w studni świata. Płaczące ciasto-

-szkielet w sejfie pełnym selfie. Co za dzidzia. Co za

wiersz, potężny i przysadzisty jak wiejski proboszcz

30

znajdujący na swoim zalanym deszczem podwórku

certyfikat krojczego. Proboszcz przemoknięty do su-

chej nitki, z moczem nieskończoności na dłoniach,

głowie, powiekach. Co za dzidzia. Starzy powiadali,

że techniki pisania poematu są jak zegar słoneczny

zawalany raz po raz odchodami czasu. A więc więcej

nauczy mnie literacki pas cnoty, na którym się powie-

szę mojego ostatniego ranka świata niż poetyka: sek-

retara z nastawą i zegarem. Zrozumiem więc więcej i

po seksie grupowym, i po śmierci po dobrej bibie. Po

31

erekcji samotnej także. Zapada noc, masturbuję się

przed portretem panien Pechwell przy klawikordzie.

We mnie i na mnie wielki neon płonie. Wyjaśnią to

moje dłonie, dziesięciogłowe tłumaczki, Hydry w

przepastnej koronie. Cóż, więcej mam dziewczyn

niż pies zębów. Achilles wśród córek Likomedesa

z paterą deserową z trzonem w kształcie nimf. Bo-

hu pomiłuj. Caru niebiesnyj, a ile można tak pisać?

Kiedyś mówiło się, że wiersz jest perłą, miękkim

dzwonieniem o czyjąś pierś. Nie pierścieniem na

32 ½

członku, lecz bransoletką na ręku, splotem korali

w oczach. Miałem dwanaście lat, czytałem stare-

go Staffa, młodego Iwaszkiewicza. Walka psa z

czaplą śnieżną trwać mogła godzinami. Do splu-

waczki pod stołem, na ziemię bezszelestną nieu-

stannie zsuwałem krystaliczne skrzydło w pan-

cernej rękawicy, w panierce z kości,

                            *

krwi.

 

17.02.2017