Autodafe (19)

86

Umrę na Twoich oczach. Sarna szczeka na mnie

pięciokrotnie. Ty, Pani, jesteś szósta. Ach, jakże

ciężko oddycha czynsz za moje serce, przekłuty

ostrzem cycka. Staw członków w Księżym Las-

ku, światło w trupim brzasku. Pies, który pieje,

dzieci, które giną w porannej drodze do szkoły,

zepsute jajko bytu – mój list żelazny do Ciebie.

Fintifluszki małego Moniuszki. Wierzgam – w

próżni, wymiotuję w próżni. Moje pożywienie

wyprzedza mnie o milimetr (o milimetr kosmi-

87

czny, dwa i cztery setne milimetra ziemskiego).

Przebić się przez to historycznoliterackie sadło

do Ciebie, spuchnięty aniołku, moja naga córe-

czko. Dzień dobry, słonko, powiada Pan Kleks

w drzwiach pokoju śmierci. Kto ty jesteś? Ba-

tyst mały. Jaki znak Twój? Karczek biały. Na-

wóz Teodor. Gilotyna Balladyna, i moja kauc-

ja za śmierć: gwóźdź, pal, złotych ćwierć. Po-

ginę jak łzy w deszczu. Rozmienię się jak kał

w brązowym kałamarzu. Wyrwany ząb liryki

88

wraca w prószenie owoców w dojrzewającym

sadzie. A traktor nieodpalony. Cud na krzywej

pierzei. Głęboko zraniona jałówka poetyckie-

go Ja wyciera wzorzystą krew z prania na pły-

cie nagrobnej. Nie jestem duchownym słowa,

ale – jego lekarzem. Weterynarzem – wie kot,

czyje sadło zjadł. By mówić tym plikiem mo-

wy, wstrzyknąłem w swój język spermę, insu-

linę wszechrzeczy. Tak, Panie, ja, Panie – syn

chłopa – mówię sobie, to szata. Wytrzymajże

89

jeszcze, to szata. Bardzo spragniona jest Ciebie

moja chłopska dusza. Wysuszone na wiór archi-

walia Ciebie noszę w porysowanym, sentymen-

talnym mózgu – kilwater tożsamości, fachowa

tabliczka mnożenia kilku zachodnich narracji.    

Tak, Panie – mówi syn chłopa, Twe najtańsze

precjoza. Mów Ty, sługus Twój słucha. Zjada

własne grube, nieprzyprawione kości: kruche

owoce światła przeciwko warzywu ciemności.

Pożąda Ciebie jak perfum w Erebie, cytrusów

90

w chlebie. Nawóz Teodor. Gilotyna Balladyna.

Umrę na Twoich oczach. Trucizna. Basen. Za-

pach końskiego potu. Anioł w Wilkaskach. Ba-

lonik na Przyjezierzu. Ewakuujesz wszystką o-

koliczną ludność. Pozwolisz zbiec zwierzętom.

Zanim pokalam tę ziemię, przybiję kolanem do

życia wszystko, co mogłoby umrzeć. Chcę pić

ze stanika Marysi Sajwajowej, jadać z czapki

pilotki Zosi Pawlikówny, ale nie chcę, by kto-

kolwiek musiał przypłacać to życiem. Co naj-

                *

mniej w                

jednej z sal tego poematu

muszę zbudować aptekę i

uzdrowić wszystkich, któ-

rych zniszczyłem słowem.

31.07.2017

Autodafe (18)

 

81

Tak, Panie, mógłbym się powiesić i uwiązawszy

sznur na jednym z ostrołęckich mostów, pozwo-

lić, by znaleźli mnie rano idący, płynący do pra-

cy. Zawsze wzruszał mnie Dionizy Maliszewski

niezdarnie udający miniaturowego Chagalla, pi-

szący o aniołach wzlatujących ponad miastem.

Niczego mu nie ujmując, w XX oraz XXI wieku

rzecz nie w tym, by uczynić z czegoś mazowiec-

ką Arkadię, ale Drohobycz Północy, bezwzględ-

nie nawiedzony przez literackiego półdemonka.

82

Tak, Panie, stoję przed lustrem i trzymam w rę-

ku suszarkę Remingtona. Zasypiamże w tuneli-

ku ciepła, zapomniawszy, że drzemię na gotyc-

kiej wyrzutni. Konrad w swej lisiej jamie okry-

ty płaszczem pociętym przez surykatki slamu.

Średniówka, spinka pochewki udaje dziwacz-

ny pierścionek na oku zaropiałym, pradawny

to wzór makijażu zwany przez kawalarzy tę-

czą nad Oblęgorkiem. I tu zaiste mnie masz –

nad Oblęgorkiem deszcz krwi więcej dla mnie

znaczy niż zamieć w Drohobyczu. I fascynuje

                *

mnie moment, w którym

Oblęgorek przemienia się

– – – ^ – – – w Oblęgory.

83

Tak, Panie, w Oblęgorach postawię biblioteki

i zasadzę ogród. To w Oblęgorach, Panie, róż-

nimy się umaszczeniem, które chce blaknąć,

gdy tylko pragniemy opuścić miasto. A cętki

mojego Boga, pieprzyki na całej zaschniętej

jego torbie lęgowej to maść, której spłowieć

pod żadnym warunkiem nie wolno. To duch,

który wystąpił pod postacią emulsji i spoczy-

wa na brzegu cielesnego morza, o którym to

śpiewał Eliot, zwany Eliotem z Tarsu: potęż-

84

ne, łaskawe jest. Lecz sza z tą całą emulsją,

bo gdy jest więcej, Panie, więcej cętek, piep-

rzyków, morze gaśnie na czerniak – poryso-

wany manekin natury spuszcza substancję,

którą sam Conrad z Taszkientu nazwał jąd-

rem ciemności. Owszem, Skało – całe życie

uczę się tej ziemi. Ćwiartuję wpierw własne

głosy, porcjuję ich sens i składnię za wenec-

kim szkłem dostępnej mi gramatyki – taką

jak widzę ją Oknem Wielkiego Kataklizmu.

               

85

Dlatego chcę jeszcze przetrwać jedną pisar-

ską noc i jeden pisarski wschód słońca nad

ryglowaną zatoką. Żonkil wpięty we włosy

wie więcej o prawdzie niż ja – ugnieciony 

ciężarem swojego krwawego witraża. Zas-

nąłem przed lustrem z suszarką Remingto-

na w dłoni, obudziłem się nagle i wszystko 

spływa krwią. Z teczki, którą chciałem do-

słownie podnieść z ziemi – malinowy koń,

truskawkowy pelikan, pół lewiatan-lewitan:

            *

toń.

25.07.2016

Autodafe (17)

 

76

Za to nasze niespowite, za to ze krwi nieobmyte,

prosimy Cię, Panie. Za to moje niestaranne, a za

Twoje nienormalne, prosimy Cię Panie. Gdy ran-

ka jak wełna, a spłynęła krew, a do tego sperma,

prosimy Cię Panie, przebacz nam, Panie. A gdy

wchłania nas pochód, półwysep-samochód, po-

miłuj nam Panie, pobohuj nam, Panie. Za to, co

w nas nietykalne, seksualne, znicestwialne, po-

bratym nas z sobą idących wiejską drogą klną-

cych Twoje imię. W zimie. Za wiersze w rozp-

77

rutych łonach, superborówki w koronach, Ho-

racy też mógł to zrobić, też widzę i Horacego

czterdziestego trzeciego z kotem w rękawicz-

ce przeciwstawionym kotwiczce dziewczęce-

go podbrzusza. Róża. Mleczno-porcelanowy

wymiar porannej odnowy, a rozmiar toalety

rzeźbiony w podstawie kobiety. Za to nasze

niespowite, horacjańskie, nieobmyte, prosi-

my Cię, Panie, przebacz nam, Panie. Za co-

dzienną, płciową strawę, za złotawe, za plu-

78

gawe, prosimy Cię, Panie. Za tę naszą tek-

stu nędzę, gdy dociskam drzwi mosiężne,

zrywając w nadgarstkach kłosy, trwoniąc

pszenność na niebiosy, przebacz nam, Pa-

nie, rozliczajże nam, Panie. Aż przyjdzie

ostatnia godzina, aż przyjdzie ostatni po-

emat, wyciek gazu z butli idei, pratemat.

Zgasną światła w łaźni świata, krwawej

łaźni, to dodajmy. Prysznic? Zdamy na

ruinację, zalśni tęcza grawitacji na obło-

79

ku pańskiej racji boski folwark, hej kolęda,

kolęda. Za to nasze niespowite, ergodyczne,

nieobmyte. Za to moje nienormalne – nerwi-

cowe, libidalne, przebacz mi, Panie. Za mój

wdowi grantu grosz, i – za ich bruliony.

Za truskawek pełen kosz i całus od żony.

Seks-zabawę na skakankach, sztolniach

tego globu, za łzy, które wycierałem od

krwawego spodu. Leżysz na dnie, któż

Cię zgadnie, biust skoczny jak tanka, z-

80

wiążę kluczkę z dusz rosyjskich wziętych

z zachowanka. Zwiążę kluczkę, zbiję żer-

dkę – będziem zmartwychwstali w zagaj-

nikach Twego Pana na wymianę chwalić.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Nie wierzę, że te słowa mógł napisać na-

ukowiec. Ale tak. Zaiste. Budzę się właś-

nie z długiego snu. Nagi, zasnąłem, pró-

bując się uspokoić. Cień jaskini tkwiącej

za oknem przypomina mi Ciebie. Jakby

                           *

ktoś wysadził podwórko,

a z nim wszystkie zwierzęta,

które wyszły śpiewając.

13.07.2017