Autodafe (18)

 

81

Tak, Panie, mógłbym się powiesić i uwiązawszy

sznur na jednym z ostrołęckich mostów, pozwo-

lić, by znaleźli mnie rano idący, płynący do pra-

cy. Zawsze wzruszał mnie Dionizy Maliszewski

niezdarnie udający miniaturowego Chagalla, pi-

szący o aniołach wzlatujących ponad miastem.

Niczego mu nie ujmując, w XX oraz XXI wieku

rzecz nie w tym, by uczynić z czegoś mazowiec-

ką Arkadię, ale Drohobycz Północy, bezwzględ-

nie nawiedzony przez literackiego półdemonka.

82

Tak, Panie, stoję przed lustrem i trzymam w rę-

ku suszarkę Remingtona. Zasypiamże w tuneli-

ku ciepła, zapomniawszy, że drzemię na gotyc-

kiej wyrzutni. Konrad w swej lisiej jamie okry-

ty płaszczem pociętym przez surykatki slamu.

Średniówka, spinka pochewki udaje dziwacz-

ny pierścionek na oku zaropiałym, pradawny

to wzór makijażu zwany przez kawalarzy tę-

czą nad Oblęgorkiem. I tu zaiste mnie masz –

nad Oblęgorkiem deszcz krwi więcej dla mnie

znaczy niż zamieć w Drohobyczu. I fascynuje

                *

mnie moment, w którym

Oblęgorek przemienia się

– – – ^ – – – w Oblęgory.

83

Tak, Panie, w Oblęgorach postawię biblioteki

i zasadzę ogród. To w Oblęgorach, Panie, róż-

nimy się umaszczeniem, które chce blaknąć,

gdy tylko pragniemy opuścić miasto. A cętki

mojego Boga, pieprzyki na całej zaschniętej

jego torbie lęgowej to maść, której spłowieć

pod żadnym warunkiem nie wolno. To duch,

który wystąpił pod postacią emulsji i spoczy-

wa na brzegu cielesnego morza, o którym to

śpiewał Eliot, zwany Eliotem z Tarsu: potęż-

84

ne, łaskawe jest. Lecz sza z tą całą emulsją,

bo gdy jest więcej, Panie, więcej cętek, piep-

rzyków, morze gaśnie na czerniak – poryso-

wany manekin natury spuszcza substancję,

którą sam Conrad z Taszkientu nazwał jąd-

rem ciemności. Owszem, Skało – całe życie

uczę się tej ziemi. Ćwiartuję wpierw własne

głosy, porcjuję ich sens i składnię za wenec-

kim szkłem dostępnej mi gramatyki – taką

jak widzę ją Oknem Wielkiego Kataklizmu.

               

85

Dlatego chcę jeszcze przetrwać jedną pisar-

ską noc i jeden pisarski wschód słońca nad

ryglowaną zatoką. Żonkil wpięty we włosy

wie więcej o prawdzie niż ja – ugnieciony 

ciężarem swojego krwawego witraża. Zas-

nąłem przed lustrem z suszarką Remingto-

na w dłoni, obudziłem się nagle i wszystko 

spływa krwią. Z teczki, którą chciałem do-

słownie podnieść z ziemi – malinowy koń,

truskawkowy pelikan, pół lewiatan-lewitan:

            *

toń.

25.07.2016