Autodafe 3 (11)

Wojciechowi Zamysłowskiemu

51

Uparty, nieulatniający się w żadnej dogodnej sytuacji gaz prze-

powiedni wypełnia moje ciało od wielu długich miesięcy. Cier-

pię. Wypiwszy herbatę, wypływam w niezgrabnym five o’clock

w bardzo nieeleganckim kutrze sprytnie sprowokowanego okre-

su, ale gaz wciąż – mimo dęcia przez krew – we mnie pozostaje.

Nadaremne wszystkie oryginalne wybiegi, bo: bardzo nielojalny

organizm zachowuje się tak, jakby należał do jebaki, a nie do pi-

sarza. A nie jestem jebaką, mam dłonie poznaczone aż do mięśni

zmarszczkami utensyliów, których całe życie bardzo przytomnie

używałem. Żaden zakrwawiony, gęgający cyklon nie wyskoczył

52

z arki mojej pracy twórczej i żadne osobiste łkanie na noc niepo-

gody nie uczyniłem niczym więcej niż – kwakaniem na szkwale.

Tak bardzo chciałbym, aby Polska stała się Wyspą Wielkanocną

Europy Środkowo-Wschodniej. Wydaje mi się, że zrobiłem wie-

le, ażeby zegzemplifikować w Autodafe zasadę nowej spowiedzi

wielkanocnej, która poniekąd mogłaby nas „przerobić” w kohabi-

tantów i auskultantów jakiegoś ciekawego literackiego Rapa Nui.

Ale liczę się z tym, że jest to tylko forma neomesjanizmu i warto

(póki jeszcze to możliwe) od niej odstąpić, nawet jeżeli polski ro-

mantyzm (w istocie) wcale nie wziął się z brutalnego, „kapralsko-

53

-endemicznego” seksu z ukraińską wróżbitką. Do rzeczy – wodo-

lejco: Kolonia, dom małych pół-metafizycznych pandolegliwości.

Niesympatyczna, włochata mucha dolatuje obrotnie: między dwa

rozpastowane na olej mineralny zwierciadła chrześcijańskiej: wia-

ry i stagnując w stopniowo dotrzymywanym locie – niemieje. Jest

niesamowita – jako „zabobonno-transcendentalna”: naraz. Zgadza

się, konwencjonalna, ale w tym samym czasie – brykająca jak bań-

ka po niedobrowolnie opróżnionym figlarium. Literacka miara nie-

możliwości? Ależ jest – dokładnie na Domkloster 4. Językiem: Bi-

shopowskiego wiersza Pomnik, a więc językiem transcendentalnej

54

jedności apercepcji porozpoznawać 157 metrów rzeczywistej: ani-

my separata. Jeżeli wezmą w łeb: epistemologiczna i ontologiczna

wrażliwość naraz, dialektem – Bishopowskiego wiersza Pomnik, a

więc dialektem uchylonego i zneutralizowanego solipsyzmu, pood-

wikływać tajemnice grobu Alberta Wielkiego, tak aby – w nieudol-

nym, kalkomańskim dramacie opisu – nie stał się aby przypadkiem

garażem. Just in a nutshell, jak powiadają Anglicy – nadszedł czas,

w którym potrzeba wierszy-kongresów, nie pomylonych zdjęć: wy-

konywanych nieprecyzyjnym aparatem mieszkowym. Chcesz Świa-

towego Kongresu Żydów, Panie, czy stękającego, niedyskusyjnego

55

bąbelka, którego pragnąłeś dotychczas? Chcesz biedronki siedmio-

kropki, czy może tym razem czegoś więcej niż – rutynowych maja-

czeń eukarionta? Uparty i nieulatniający się w żadnej, w absolutnie

żadnej dogodnej sytuacji gaz przepowiedni wypełnia moje ciało od

wielu długich miesięcy – tak długich, że stał się już gazem subloka-

torskim całego mojego życia. Nadejdzie dzień, w którym rozleję się

na kawałki jak łza, która zrozumiała, że jest niezwykle potrzebna gi-

nącym żeglarstwu oraz rybołówstwu. Będzie to dzień wielkiej koliz-

ji Drogi Mlecznej i Galaktyki Andromedy. I ludzi łowić będziecie –

powtórzy Jan Paweł II wycieńczony brataniem się z wodą złośliwie

*            

przerzucającą jego rozum

(husserliana i husserliana)

po bizantyjskim, zmiędzy-

gwiazdowym środowisku.

14-15.02.2019