Autodafe 3 (10)

Wiesławowi Rzońcy

46

Neoplatonizm nie jest wiarą w to, że Pawła Adamowicza moż-

na wskrzesić, a Stefana Wilmonta pozbawiać duszy nieśmier-

telnej, wielokrotnie i niepowtarzalnie. Także i neokartezjanizm

nie jest jedynie wiarą w to, że Paweł Adamowicz: ze Stefanem

Wilmontem raz zabici w różnych momentach: już nie powrócą.

Neoplatonizm jest smutkiem – ledwie stosownym, wizytowym

półbutem popryskanym mlekiem, z którego nastolatkowie kpią

(mleko wiąże się w ich głowach z obrazami spermy). Czemu u-

czyniłeś rzeczy późnymi, nie wczesnymi? Czemu przyszedłem

na świat wyrojony od miejsc uświęconych krwią, nie: spermą

47

Polaków? Czemu muszę oglądać spermę Niemców lub Rosjan,

w stosunku zaś do Polaków – kalkulować percepcję tak, by wi-

dzieć wyraźnie w ogromnym, ponadbotanicznym spektrum tor-

turowane i mroczne serce całego narodu. A jeśli inność zaczęła

się w sercu, nie w penisie? – zapytujesz bez ceremonii, a zatem

znów trzeba powtórzyć to samo: czemu robiłeś rzeczy późnymi,

nie wczesnymi, dlaczego robiłeś rzeczy sercami – nie penisami?

Jakże trudno, kto ci powiedział, jakże trudno – z wpływu chmur

izraelskiego egzaminu dojrzałości: przelotną mżawę żydowskie-

go światopoglądu, gdy wszyscy zmęczeni czekali na żydowską

48

noc. Ale kto ci powiedział, że chcę inności serca. Miałem chcieć

inności serca? Przecież przez długie lata wybywałem aż do jądra

w głębokich ciemnościach, aby umieć rzeczowo wskazywać – w

chwilach takich, jak ta: gdzie jest teraz: Paweł Adamowicz? Czy

w miejscu uświęconym krwią filozofów – czy w miejscu poniżo-

nym ich seksem? Zarezerwować wspólne miejsce w długiej staj-

ni u wywidlenia dróg nie znaczy: odnaleźć właściwą odpowiedź,

lecz wpaść w histerię i wynająć szalupę, ujrzawszy przypadkiem

kamieniste dno aporii, o które wszyscy niechybnie pouderzamy.

Czemu uczyniłeś rzeczy późnymi, nie wczesnymi? I cały system

49

emanacyjny Jamblicha, cała jego nieskomplikowana teurgia jest

mi smutkiem – obolałym uwodzeniem studenta twarzą spuchnię-

tą od alergii cierpień i rozczarowania. Poddać swoje ciało z litoś-

ci to jak spierać się o uniwersalia i przyjąwszy: z całkowicie nie-

wiadomych dla antagonistów przyczyn indyferentyzm lub anty-

realizm, usunąć się w cień na zawsze. Nie jestem księgą sikającą

sokami drzew i krzewów, lecz człowiekiem, który – zrozumiał, że

nie chce upokarzać innych ludzi. Chcę to wyznać z żalem – płeć

(czy chcę tego, czy nie) jest moim talizmanem: to znaczy, jestem

mężczyzną i chyba bardzo bałbym się wejść powtórnie w światy

50

jako kobieta, dla przykładu Sigrid Gilsberg lub Anke Brunn i być

w 1968 roku w Kolonii, którą pokochałem jako pogubiony polski

mężczyzna. Mogą piszczeć pod nosami „gładkopowieki”, „zalatu-

jący klerkiem”, ale będę trzymał się swojej wrażliwości, własnego

testosteronu. Najwyższy czas, ażeby odnaleźć wyspę i wejrzeć aż

po jej głąb w azonalną roślinność najstarszych pięter świata, nie

łypać białkami oczu w genezyjski czosnek nad potokiem. Bardzo

wiele razy nad ranem, sporadycznie po południu, niemalże nigdy

po zmroku przekładaniec dwóch wielkich mórz: sprawiedliwości

i egoizmu uderza w moją głowę i sprasowuje ją na eratyk nie cał-

*

kiem logicznego alibi. Jakże blis-

kie jest mi (odległe) zawodzenie.

5-9.02.2019