Piszczałka

1

To, co łączy mnie i Ciebie, jest cierpieniem. Drzewko

pełne kolorów i wewnętrznej fluorescencji, na które

się wspinam, by bić w Ciebie: nie puchem fabuł, ale

2

żywymi kamieniami, jest w swojej naturze, w sposo-

bie jej wykorzystania przeze mnie, drzewkiem – nig-

dy tego nie kryłem – cierpienia. Literackiego cierpie-

3

nia. Cały ja z jasnym i miękkim zarostem mowy po-

zornie zależnej, meszkiem niedawnego jeszcze świa-

topoglądu, zblazowany, lśniący. Ciepło, greckie wa- 

4

zony wigilijnego ciepła w zakrwawionej muszelce

narracji. Nie ujmiesz tej muszeleczki w dłoń, wiem,

zbyt mała jest muszelinka cierpienia dla męki Twej

5

ręki. Po co Ci muszla, gdy masz tympanon, masz

getta łódzkie, warszawskie, masz żydowską pasję

i perfumy powstań. Masz modele cierpienia, Two-

6

ją Biblię ubogich: cierpienie à la Krall, cierpienie

à la Myśliwski, cierpienie à la Lipska, cierpienie

à la Kozioł. Masz młodą radykalność, stołeczne

 

7

encyklopedie: skrajpienie à la Dehnel, skrawaj- 

pienie à la Twardoch. To, co łączy mnie z Tobą, 

jest cierpieniem, oto, co dzieli skuteczniej: zapo-

8

 

życzenie cierpienia. Podszedłem bardzo blisko,
rzuć tylko okiem. Nie w przebraniu cierpienia,

nie w pielusze cierpienia. W owłosieniu. W

 

9¹

owłosieniu całego wszechświatowego cierpie-

nia. Co nas pogodzi, co nas sobie przywróci,

jest pewnie skręconym lokiem, lokiem albo i  

9²:
(loczkiem)

cierpienia.

9³

Los zadecyduje, jaką wielkość 
mieć będzie to, co nas przeniknie.

12-15.11.2016