Autodafe (12)

51

Zakwitają bratki. Rozwielitka w pakamerze słyszy

w fotelu magazynowym suw dopiero co włączone-

go dźwigu. Zza ścian magazynu dźwięk dudnienia

i tokowania na przemian. Tak, przyznaję się do te-

go, dziś – 3 maja 2017 roku postrzegam siebie jak

duchowego banitę. Lecz któż by pomyślał. I któż

by jeszcze w 2017 roku zaprorokował to, że mała

dziewczynka wołana Julia Kristeva dorastająca w

Bułgarii lat 40., rozpowije się we wszechmocną

kobietę, w historię literatury XXII wieku – i że ja

52

będę Romeem. Że na starość – tak jak Abraham

biblijną Sarę, zapłodni ją Polak z Mazowsza. Że

w 2020 roku zabiję Philippe’a Sollersa, ażeby ją,

niespełna osiemdziesięcioletnią poślubić. Wydać

nowe pokolenie literackiemu Izraelowi. Mój Pa-

kameron. Pakameron mojego życia. Sollers sta-

nie się w tej opowieści centralnym ogniwem so-

koła, tak jak Emily Dickinson Tereską od Dzie-

ciątka Jezus amerykańskiej poezji, Elizabeth Bi-

shop Teresą od Krzyża, a Robert Lowell Janem

53

od Krzyża. Co do mnie, zakwitają bratki. Będę

nosił na swoich piersiach medalik z podobizną

Rafała Wojaczka jako Karoliny Kózkówny. A

gdy nadejdzie lato, wypełniony nowokainą po

brzegi, cadillakiem swojego ostatniego zbioru

wierszy Jonestown pokażę Wam Alaskę całej

literackiej telekrainy. A niewielu tam dociera.

A serce gore, jako w starych, bandyckich cza-

sach fukającego Boga. Akwizytor. Owoc sek-

su inkwizytora z pierwszą literą alfabetu. A

54

zresztą – Wojaczek. W dzieciństwie skojarzył

mi się z jakąś bałtycką baśnią o wojaku i diab-

le. Tak niestety już pozostało. Wojaczek zda-

wał się rozdwojony, pisał nawet i z biglem, a

był Wojaczkiem Szwejkiem, miglancem-bru-

natnym nazwiskiem. A kim jestem ja? Samse-

lem Zabłockim na mydle? Kwintesencją męs-

kiej antykoncepcji (jałowe biuro i ciało, jało-

we aplikacje, niezestalony pasek kilku bez-

głośnych idei). Oddział niezdetaszowany i

55

niemnożący się. Kwitną pietruszka i koper,

tlenione wąsiki dum polnych, nocek i pola-

tucha wylatują z kryjówek. Zielone pasem-

ka planety gasną wraz z przyjściem nocy.

Kristeva rani się w palec, a bratek w moich

jelitach pęcznieje w zimną Śnieżkę. A róża

w moim żołądku odpływa w napój cienisty.

Wszystko w Tobie i naraz dla Ciebie. Tłu-

mienność, na oparzeliskach zapobiegliwość,

nieroztargniona przezorność. Wynosisz się

56 ½

nagle z kraju i powracasz do niego z kala-

repą kosmosu, dynią teologii, pestkami po-

ezji i prozy, marchewką starej muzyki. Za-

kwitają buraki, czepek Semiramidy obrasta

                *

uprawnym meszkiem

i wrasta od dołu: dra-

żetka.

3.05.2017