Autodafe (11)

46

Spłonąć najjaśniej. Powiesić się na samym środku

trasy widokowej polskiej poezji. Zatruć, a przynaj-

mniej zmącić to, co polscy poeci chcieliby wyzna-

czyć na polskie Greenwich XXI wieku. Zainfeko-

wać, zadefekować to, co pierwotnie miało być za-

deklowane, ale – niedomknięte na czas przed wy-

budzeniem – musiało tutaj zamieszkać: niededy-

kowane. Ach, gdybym nie nurlał, a też i nie kin-

drał, nie stałbym się jak Turnau, nie byłbym jak

kindżał. Spłonąć nago. Z rozlanym, otyłym cia-

47

łem – masywnym walkmanem obłoczy kosmi-

cznej w strudze materialnej. Tajemniczy ciem-

nogród. Ogród, garden, jardin. Żargon. Twoje

rwane łono, porzeczka z Poranina, aś gwiazda

Zaranina. Czy zostałaś zraniona? Przerżnięcie

trampoliny, krwotok minerałów (a więc mine-

rałotok?), zoranie pospieszne agrestów. Przez

całą bezkresną otchłań ściga Ciebie, mój Panie,

mój złowieszczy chichot, kolec i klips krzyku,

elipsograf rozbity o kratę wyników. - - - - - - -             

  

48

Spłonąć najjaśniej. Zanurzyć się w seks na po-

wale świronka, zasnąć w oparciu o długie, pa-

stelowe kopyto. Przestudiować rozprawy war-

szawskich materialistów i swoje kości umiesz-

czone na wielkim kole zamachowym nazwać

Wisłą ciała ludzkiego. Powiesić się na samym

środku trasy widokowej całej twórczości. Stać

się jej medalem, dla mentalistów – mentalem.

Panie, czy pas nabrzeżny, na którym dwieście

stadiów drogi od mojego tekstu zakwita tekst

49

Trakla, to jeszcze międzymorze czy już – zwi-

schenmaar? Panie, czy widzisz to, co ja? Lan-

gusta. Langusta Emily Dickinson, którą ta za-

bawia wieczorami, przebierając się w zamas-

kowaną rybę. Krab Mai Staśko nazwany go-

łębiem dezorientacji, Achillem na tle zmierz-

chu. Czarynarka z iskrzącymi wyłogami, ła-

siczka w butonierce, antyczne małżeństwo

słowa. Safona wytatuowana na języku, Ho-

mer po grecku – na zębach. Bardzo chciał-

50

bym odejść. Znaleźć się daleko stąd. Um-

rzeć w środkowych Włoszech w mieście

dobrym na śmierć, o którym nie wyczy-

tam z Herberta, z Grudzińskiego. Gdzie

nie będę pragnął poezji ani seksu. Umrę

rozwiedziony z wieloma formami życia

po zawieszeniu kotwiczki zamiast krzy-

żyka na piersiach i zdjęciu z rąk branso-

letek zwanych – pierścienie Brodskiego,

gdy miałem trzydzieści pięć lat. A Ty e-

                *

mabluj to sobie, Ty to imaginuj:

przezorne BHP na wszystkich

scenach strachu.

  

29.04.2017