Autodafe (10)

42!

Malutki dom kultury na Lubelszczyźnie – garnuszki,

w które skapuje krew, woda pośniegowa ciała. Niew-

prawny jeszcze wiersz dziecka nagrodzony przez ju-

rorów pierwszą lokatą w kategorii gimnazjów: świe-

żutka kukurydza prażona umysłu, ogrzany, zżały o-

woc leszczyny wyobraźni. Błoto, wyżary. Rosną na

moich rękach łachany, bachury i dopiero Robert Lo-

well wyjaśni mi ich nieliterackie pochodzenie. Kto

by tutaj myślał o zapobiegliwości na oparzeliskach?

Jest lipiec, miesiąc dla dwunastolatka wprost ideal-

43

ny na wigilię swojej twórczości. Z wysokich klifów

dzieciństwa poezja zaangażowana chociażby – dla

chłopców jest okurzaniem chorego dobytku i w ni-

czym nie różni się od poezji metafizycznej. Tekst

tego rodzaju dla dziewcząt to już amazonka ucie-

kająca na koniu z niedogaszoną świecą Haliny Po-

światowskiej w złamanej w następkach ręce. Nie-

wielki lokal na Lubelszczyźnie, składanka natch-

nionej głupawki i nadprzyrodzonego teatru. Orfe-

usz z ulaną twarzą, juror o obco brzmiącym naz-

44

wisku popełni samobójstwo w okresie ciężkiego

przednówka, dokładnie jesienią za rok. Śmierć

Ziemniaczanej Twarzy – gruchnie tuż potem

na wsiach. Pławka Pana Boga wkręciła się w

końcu pod śrubę i rozerwana na części, klap-

nęła na ślizgaczach motorówki Maryi. Cóż,

kwiczoł na przypłociu, który uwierzył: ska-

cze w sam środek kanionu Brodskiego, i zła-

mał kark o dach starej wędzarni Hoffmanna.

Kosteczki śledziennicy, tłuste, świetlne rze-

*

szoto.

45

Dobrze jest osądzić, ile z tego zrozumie dwu-

nastolatek. Ile z tego pojmowałem ja, widząc

jasnowłosego mężczyznę z wymiętym, zielo-

nym krawatem wiozącego na taczkach poć-

wiartowaną świnię? Była przecież niedziela,

przed chwilą recytowałem, wyjąłem aparat

cyfrowy, by zatrzymać w kadrze, by spowol-

nić w kadrze słońce w napadzie histerii, przy-

mierzające rajstopy niewidocznego księżyca,

zmniejszające swój obwód do miary nocnej

                *

pauzy. Wiadomość transpowietrza

w transdomowej salce.

14.04.2017