Autodafe (9)

36

Ależ dlaczego rani cię nienaturalność tego poematu?

Doprawdy, i to jeszcze taki język jak mój? Starczy i

szum perlatorów o zmierzchu, aby go zagłuszyć, by

pocałunek nie przetrwał, a na granicy pomiędzy tek-

stem a okiem pojawił się ząb. Jeden, drugi. I niechaj

tobie się wydaje, że czytasz kolędę Karpińskiego i

biegnie za tobą cyprysik Lawsona, wtór taki, spoś-

ród wtór wielu, wtór z brzegów osamiały, choć na

połaci wtórwiel. Zaśpiewaj jednak choć jeden z je-

go tekstów, poczujesz, jak Karpiński w ciebie wni-

37

ka, rozszerza cię, jak sprawnymi palcami spaceruje

po wnętrzu. Mit o chropawej płaskorzeźbie z przy-

stawionym szpikulcem włożysz między baśnie, a

przez łyskliwe okno wystawisz okrągłą magnolię.

I wtedy uchwycisz może jego usta, dwa cyprysiki

Lawsona złączone zgłębionym spojeniem, aś nie-

przyduszone kopytem. Odkryjesz nie tylko w du-

mie Karpińskiego jej seksualność, ale nawet i w

Pieśni o Narodzeniu Pańskim hormonalne gniaz-

do, w którym szaleje szablak pastwiący się nad

38

zalotką. Wyśpiewujesz ten wtórwiel, Kamień Po-

morski obrazy w obecności rodziny po złamaniu

opłatka, aż trafia cię kamień karpiński, przerywa 

epokę śpiewu. Wypluwasz uśmiech Karpińskich,

wypluwasz jego usta, którymi kanelowałaś syla-

by jego kolędy. Zwymiotuj jego herb Korab, jeśli

chcesz przeżyć ten wieczór, wstaw w puste miej-

sce swój palec i nazwij styk Gadziogłówką. Tak

demon Karpińskiego szpuntuje kończący się rok,

szpuntuje, lecz nie zapładnia, aż niedogasły wciąż

39

fiks sam ostatecznie kruszeje. 

                     - - -

                                                                - - -

                                                Samotonia – krzyczał

w niebo Iwaszkiewicz, ale cenzor i tak – bezwzględ-

nie robił swoje. Pewnego chłodnego ranka z „Gebet-

hnera i Wolffa” powywożono Brzezinę, a nie Samo-

tonię. Ja umarłbym, powiadam Wam, umarłbym ze

smutku. Gdybym nie miał demona, co by mnie pod-

dźwignął. Nie miał bystandera, co by mnie z domu

wywiódł do niedalekiej traktierni pod światło poża-

rnej barbulki – pod żarnym pozorem nie zbliżaj się

do niej. 

  - - 

                                    - -                         - -

             Ogień krzepnie. Blask ciemnieje. Ścierają-

40 ⅓ 

cy się flek buta, rytm wewnętrzny, w którym ukry-

wam utykającą stopę własnego wiersza, urywa się

                *

właśnie. 

Brzezina, 8-9.04.2017

Wytłumaczenie

40 ⅔

Pozwól, że ci wyjaśnię. Ostatni pentaptyk pisałem

z perspektywy zawiedzionego kochanka. Nie, nie

to słowo służyć mi będzie najlepiej: przerażonego

kochanka. Widzącego, jak gwałci się jego Psyche,

jak Psyche przerabia się w ptyche, co z greki zna-

czyło: „składać”. Poliptychos – wielokrotnie złożo-

żony, co dla istoty czującej znaczy: raz po raz pene-

trowany. Kochanek widzi dosyć wyraźnie: jego ow-

41

ca wybrała gwałt i staje w wąskiej sali zmienionej na

ucho igielne za sprawą jednej sonaty. Widzi ostro: pa-

dają płatki wełny pomieszanej. Na dźwięk pentamet-

ru, najprostszego chwytu: D, E albo G na kosmicznej

gitarze. Zrozumiał to Iwaszkiewicz, ogółem rzecz bio-

rąc: zrozumiał to modernizm, dlatego otrzymał knebel

i opaskę z blankverse’u. – Co? Nie, nie wiem, czy dek-

laruję się w tym momencie jako spóźniony modernista,

czy po prostu zakochałem się w jego praumyśle, który

jest literacką cytadelą. – Kogo praumyśle? No, jak to

42?

kogo? Iwaszkiewicza. O nim tu

przecież mówimy.

                *

Nie wiem.

Oświęcim-Samotonia, 10.04.2017