Metolla

Katarzynie Tchórz

Biegnę do Ciebie, mój Boże – biegnę ja, Lizawieta Ławronna,

rozrosła jak jesion i drżąca jak lustro wody w oparzelniku.

Ach hajla, metolla: kość kuny przebija gipsowy stanik,

krem staje się krwią, kieł zrywa pień śliwy.       

 

Zagmatwałeś to wszystko, mądry Adonai. Jest,

dajmy na to, lipcowy świt. Znajduję pod halką

parskający kamień. Ach hajla, metolla, halesja,

tenera: więc spałam w pysku stepu i nigdzie

domu słodkiego żalu? Biegnę więc do Ciebie,

mój Gospodarzu, rozrosła jak tucznik i drżąca

jak wieniec. Padający buhaj, wrzask kawaleryjski:

hajla, metolla. Dziewczynka wyszyta na przodzie

chorągwi.  

8.06.2013