Piastun

Jakże mam cię przywitać, dziewczyno zabita w ogródku jordanowskim?

Ekran mojego domu spłonął, a dżet kamery odszedł, by sławić mowę

dawnych założycieli. Jak wypowiedzieć sok ciała, który nie upodobnił się

do maku, gałęzi ani do czarnej rosy? Wyjawcie mi to, jeżeli tylko potraficie,

proszę: jak przemienić się w skaner badający dojrzewającą anagennę, jak

u progu epoki wyrazić nie w pełni czytelną naturę lasów i terminali? A ja –

– śpiewający pieśni nosicieli głów, owoc biały i chłodny, smętny, błękitny

piastun dziwek i łzy – czym właściwie się stanę? Młody Hesse spada w gaj

trzaskających głosów. W ziemię uderza dłonią jak mięsem fajerwerku.

Dorasta do włóczni.

25.06.2013