Palen

Na Twój użytek, Boże mój i Panie, w wiecznotrwałej wierze,

że wszystko w końcu powraca do Ciebie, oddaję Tobie ciało, ciało

Gajcego. Pierwsze, niespożyte. Uczynisz z nim, co zechcesz. Martwym

ilorazem wyniesiesz jego nogę ze Zwrotnika Raka, a rękę podasz któremuś

z budowniczych domu Koziorożca. Ten ufny, skośny śmiech klaskający w stopie,

ten kasztan szumiący nad płomykiem pępka. Niech nigdy nie milkną. Ta zawiązka muszli,

to tworzenie półkuli, ten wspólny takt członka z dwoma nadgarstkami. Niech nigdy nie milkną.

Hemiola w słońcu. Niechaj nie milknie. Bóg zstąpił w nasz dom z czaszką pełną kwiatów,

z wymarłym gołębiem. Puzon od krwi, puzon od ciała. Jesienna sonata, sonata uboga,

wiara-niewiara, wiosenna ofiara, palen dla cara i palen dla Boga, palen dla

Boga i palen dla cara. Oddaję Tobie ciało, ciało Gajcego, więc czego

chcesz więcej, czego od nas, Panie? Dla świateł przetopu, dla

żabiej zagadki, czego od nas i do dna, za co muszla tak

płodna, co weń dla nas i przez nas, za co mapa tak

rodna.

23 XII 2013