Ion Antonescu

 

Hirmos

1

Nie wiem, gdzie jest moje miejsce na Ziemi, Ionie. Słowo,

którym od miesięcy chcę oddać niepełność, wciąż jest stroszeniem

grotu. W dobie wersu ty, koźlarz powożący zmasakrowaną

2

głową akatystu, nawis nad napisem przedzierzgniętym w zarys.

Tak, Ionie. Tę kłamliwą, nieprzebaczającą moc ulano ze starej łzy,

ze łzy kopalnej, córki dociekliwej diatryby kuli i krzyża.  

3

Powołano nowy zatrzask. Zatrzask chleba. Błękitni, czwororęcy

bracia wierności i obaw przenieśli gruz do naw i usiedli

w cieniu oczyszczonego logotikonu. By jeszcze rozłączać,

4

by jeszcze oddzielać – ziarno wychowawcy od plewy blagiera,

krew wychowanka od gorzkiej łzy znajdy. New School for

Social Research, survival of the fittest, pieśń o Gilgameszu:

5

anulowanie drogi. Stoimy, Ionie, u brzegów rozlewisk. Zbolali i

zachrypli. Zakrój i zakres ścinają nasze dłonie na okrawki

herbów, ścinki ksiąg i oka. Czy kiedyś przeminą ciemne obowiązki?

6

Nakazy czystek w cierniowym mieście, miłosierdzie gminy,

zew czarnej plantacji – czy można unieważnić? Nurzanie

serca w zastoinie z traw – czy daje się odwołać?

7

Nie mogę rzec słowa o Twoim nagim ciele. Mówię o zbroi,

o pelerynie. Nie mogę wypowiedzieć snu o Twojej głowie,

o piżmie i desce. Mówię o pragnieniu. Nie mogę wreszcie mówić

8

o prostej niewinności. Przybliżam sens perwersji. Błądzę między stadami.

 Ja, rzecz czarnoleska, ja, Szeherezada, ja, obraz, termonadruk. Ja,

Maria Falconetti sprawiająca skórę swoich rąk i nóg, zwijająca oskrobę

9

w czerwony liść czasu. Pociągnięci do tronu, cofamy się, Ionie.

W fortecach obecności mówimy o zastępstwie, wymawiamy służbę

pozbawioną treści. Ziarno misteriów na ziarno operetki. Spada

*

 i groby. I groby przecieka.

12-15 II 2014