Słońce, Erato

Erato, mówią o Tobie. Słyszę ich podniecenie,

gdy leżę w łóżku pod pledem. Ostatnio każdej

już nocy. Chyba nie widzą różnicy. Niezdrowi,

jak bardzo niezdrowi. Ofiary późnego zbioru.

Późnego zbioru owoców na pocałunek ognia.

Na pocałunek śmierci. Umrą, by nie zarosło.

Nie zarosło błoną. Na rewię piór oraz gnoju,

na samogon uczynków. Na strychulec dla

mnie. Bym ochronił swe nogi. Bym częścią

stopy wyrównał popiół dokoła laptopa.

Pisał po wydrukach novialem, solresolem.

Którymś z nowych konlangów, które

wciąż mogę skreślać, ogłuszać starym

językiem, nakładać go jak flet hańby.

Słońce. Słońce, Erato. Dudni pistolet

skałkowy w rękach szafarki łask.

30.01.2015

Reverse engineering

Zniszczyć ciebie, literaturo.

Gwałtownym ruchem ręki

w wielu miastach Polski.

Jednocześnie.

Spalić drogę, z której

Naborowski zbiega

Miłoszewskim? Nie,

nie palić jej. Znać

ją i cytować. Nawet

bez okazji. Cytować

jej nawierzchnię,

przekładać Bohiń

jak żużel na glinę.

Rozpowszechniać

Bohiń, wciskać

glinie pod rękę.

Zniszczyć ciebie

raz jeszcze, drogo

gruntowa. W tym

wieku pierwszy

raz. Bo widziałem

*

Jeanne Weil i to,

co z niej zostało.

Chcę mówić o tym

bez lęku: to rajzbret,

przykładnica.

Coś, co nie da

się przenieść,

coś, co rozbiję

w transporcie.

18.01.2015

Nain

Przebacz mi, Panie, bo coraz częściej

przyłapuję się na myśleniu

o zagładzie literatury.

Ta myśl zawstydza mnie:

nie znajduję w niej poprzednika,

nie mam komu podać ręki.

Ani Leon Schiller składający

pierwszy scenariusz Wielkanocy

w centrali Teatru Wielkiego,

ani Igo Sym biegnący z rana

do „Helgolandu” nie rozumieją,

nie rozumieją, Panie, że ten

tekst, jego prawda i fikcja

dadzą jeden pornograficzny

rysunek. Jeden dla wielu,

na wiele lat. Na dni próby,

miesiące inkastelacji.

17.01.2015