Słońce, Erato

Erato, mówią o Tobie. Słyszę ich podniecenie,

gdy leżę w łóżku pod pledem. Ostatnio każdej

już nocy. Chyba nie widzą różnicy. Niezdrowi,

jak bardzo niezdrowi. Ofiary późnego zbioru.

Późnego zbioru owoców na pocałunek ognia.

Na pocałunek śmierci. Umrą, by nie zarosło.

Nie zarosło błoną. Na rewię piór oraz gnoju,

na samogon uczynków. Na strychulec dla

mnie. Bym ochronił swe nogi. Bym częścią

stopy wyrównał popiół dokoła laptopa.

Pisał po wydrukach novialem, solresolem.

Którymś z nowych konlangów, które

wciąż mogę skreślać, ogłuszać starym

językiem, nakładać go jak flet hańby.

Słońce. Słońce, Erato. Dudni pistolet

skałkowy w rękach szafarki łask.

30.01.2015