Wersal

A czerń, E biel, I czerwień, U zieleń, O błękit,

Tajony wasz rodowód któregoś dnia ustalę.

Artur Rimbaud, Samogłoski,

tłum. A. Ważyk

Wersal. To słowo, Panie, ma swoją ignorancję.

Między literą „r” a literą „s” zrywa się fildekos

i zamiast samogłoski powstaje betabloker. „Se-

rum prawdy – sylaba mieszka między nami”,

mówią „wer-” i „-sal” do Pana, Boga swego.

A „serum dobra – akcent, odmienia nas od

wewnątrz”. Tak mówią „Wehr-” i „-sahl”,

po pogodnej reformie tworzące cyrkum- 

fleks.

Wersal jest moim pasterzem. Niczego mi

nie braknie. Wehrsahl zmienia swą postać

i swoją definicję. Dziś Wersal oznacza dy-

stych, którym zamknę ten wiersz, właści-

wie jego siłę podaną w liczbie wehrsahli,

z których fildekosy wyjmę, by liczba ta

wzrosła, by dało się ją przeliczyć na licz-

bę betablokerów. Mój dziejowy gambit.

Moja

odwieczna walka:

prymusa Europy Wschodniej

z prymasem Aurory Zachodniej.

Wersal. To słowo, Panie, ma już psychofana,

a także psycho-Pana. Przekształci on jego losy

i zmieni mu trajektorię. Tak powstanie Wer-

schal, którego to spolszczę na Wierszal. Sły-

szysz, Czesławo Cymek z ulicy Gomulickiego

więziona przez hitlerowców? Więzi cię wier-

szal,

uśmierca cię wierszal.

Wierszal cię upamiętnia.

Warschau, 17.01.2016