Autodafe (25)

116

Mam aksamitne rękawiczki, wyobraź sobie, proszę.

Mam perłowe nausznice. Ten poemat był moim wy-

ciem do księżyca i w głębi serca przyzwalam sobie

na myśl, że dzięki Autodafe na niezawodnym, siza-

lowym sznurku moich wnętrzności – jedynym, na

czym można wciąż bezwzględnie polegać – przy-

ciągnąłem go jeszcze bliżej Ziemi. I „pozwoliłem

złemu dojść aż do rdzenia życia”, jak mówi Klau-

diusz w Hamlecie. Klaudiusz Samsel. Samsel to

taka ślina Klaudiusza wymieszana z błotem, po

117

którym stąpała Gertruda. Samsel to taki obiekt

na celowniku młodego Różewicza-snajpera. I

tak, byłby mnie zabił, gdybym pisał Autodafe

w 1943 roku na ulicach Warszawy, z pewnoś-

cią jako Niemiec, jakiś Meyrink Strobl Gene-

ralnego Gubernatorstwa. Z mojego przepoło-

wionego przez Różewicza, niemieckiego cia-

ła wyszłaby kilkumiesięczna, łkająca Elfrie-

de Jelinek i zgasłoby słońce na parę – zupeł-

nie bezcennych sekund. Prześladowałbym

118

po śmierci wszystkie książki, w których Tade-

usz chce się spowiadać. Strąciłbym do wilcze-

go dołu irracjonalizmu – jego Nic w płaszczu

Prospera, jak balon przekłułbym – Matka od-

chodzi. Byłbym jego literackim nemezis wed-

le najlepszych prawideł, które we francuskiej

dziewiętnastowieczności ustalił Sainte-Beuve,

układne nemezis państwa Hugo. A na co ci ta

nienawiść? – pyta mnie moja matka. A na co

ci ta miłość? – odpowiadam jej, a ona się usu-

119

wa jak serce, które nie kończy inaczej – jedy-

nie spadkiem w przepaść. Założę paciorki na

szyję – zechciej sprawdzić, czy żyję. Pokryję

chusteczką piersi – i trwajmy o kłosek mąd-

rzejsi. Siedzę w dresach, t-shircie białym jak

płatek kosmetyczny przed klawiaturami, któ-

re z rozkoszy tracą oddech. Czy to właśnie –

jest piekło? Nie zdarło się życie, nie zdarło,

czas udać się w nowe tarło. Nie przeszło dy-

mem, nie przeszło, Bóg na nas szykuje swój

120

brzeszczot, tak nas uwolni od pieszczot. A

ja, jeśli mi pozwolisz, tak tu już pozostanę.

Na Twoim łóżku, obok Twojego śpiącego

dziecka, biblioteczki, łazienki. Z rozerwa-

ną słowami błoną dziewiczą. Taki Asnyk,

powiedzmy – z kapsułką krwi w lewym o-

ku, położony do snu ze spóźnionym męż-

czyzną zakrwawionym w kobiecie w pła-

chcie leśnego zwierzęcia. Koziołkowanie

serca. Ścięta kitka afektu, która wyrasta

                *

po latach w kwiat

paproci emocji.

7.09.2017