Przedostatni flakonik nasion nieobumarłych

1

Smutna jest moja dusza. Aby dodać sobie

otuchy, emigruję, chociaż tak czy inaczej

nieustannie dociekam, nieważne, czy czy-

tam Schillera czy jak stary pies – zbity na

kamień po okrągłym dniu pracy – włączę

na chwilę Planetę małp. Smutna est moja

dusza.

2

Smutna jest moja dusza. Kilka razy pyta-

łem już siebie, czy Apollin był socjopatą.

Cóż, w sferze retoryki – to tylko tandetne

klepanie w klawisze nieprawidłowo prze-

chylonego fortepianu i deptanie po łapce

stukniętego zwierzątka. Smutna est moja

dusza.

3

Smutna jest moja dusza. Wprzódy – marz-

nę a nie goreję. Zatym – wyrasta i prostuje

się nade mną sama Konstancja Asnyk: sub-

telność jest niepowszednią odmianą bojaź-

liwości. Maszynka do strzyżenia świata za-

cina się na moim tomiku. Smutna est moja  

dusza.

4

Smutna jest moja dusza. Wydaje mi się, że

między piersią doktorantki a piersią Emmy

Bovary zasnęła zmęczona osmia o owłosio-

nym ciele. Zastałem naturę drewnianą, zos-

tawię murowaną. Gałązka nawozu w przed- 
wieczornym ognisku – pisk, blask, wrzask:

                                smutna jest moja dusza 
                                aż do śmierci.

28.12.2017

Wrażenie: ginę w kosmosie

1

Zgubiłem dzwoneczek. Nie mam, czym przywoływać

moich studentów. Pierzchają jak ptaki, pozostawiając

mnie na wyślizganym od krwi Krzyżanowskiego par-

kiecie. Do cholery, i czemu nie wybijałeś tych desek,

kiedy był na to czas – krzyczę do zdezorientowanego

przyjaciela, który poprzedniej nocy pocałował mnie

w usta, czytając dwie księgi stepu – prawie że naraz:

obraz pod obraz.

2

Zgubiłem kwiatuszek. Nie wiem, jak wprowadzić ich

w dorosłość za pomocą kaprawych wektorów. Podło-

ga Krzyżanowskiego – nagrzewa się od młodzieńczej

gorączki i jeszcze nie rozstrzygniemy – wszystko eks-

ploduje? Pogubiłem dzwoneczek, a co jest tu chyba –

najgorsze, chyba – najżałośniejsze, pogubiłem z kwia-

tuszkiem, który był symbolem: czytelności ich losów.

3

Na parkiecie Krzyżanowskiego dzwoneczek wybiłby

otwór, mały, przysieczny otworek, przez który to dla

kwiatuszka płynęłoby nowe powietrze, tlen czystszy

niż tlen ich depresji, niż azot przygnębienia. Ale zgu-

biłem dzwoneczek, no i zgubiłem kwiatuszek. Stude-

nci, których straciłem, wołają mnie wieczorami z po-

larnych odległości. Historie krótkie jak mgnienie (tak,

                *

patrzę na ich cierpienie). Historie czarnych trąbek,

paroksyzm z perypetii poplątanych ze sobą na mo-

rzach białego cierpienia.  

4

Zdaje mi się, że patrzę, naprawdę wiernie, na dzieje

białego cierpienia przez ustnik czarnej trąbki. Lizak

pseudonimu Eleuter, a nawet cukierek ziołowy daw-

nej fascynacji fowizmem: wszystko wylądowało co

do sztuki pod wydmami archiwum, na podmokłym

gruncie nieschnącej rosy ognia. Miękka rana czasu.

Wrażenie: ginę w kosmosie. Może i tysiące mil od

                *

literackiego Colorado Springs wy-

jmuję z ust umierającej studentki

kulę dyskotekową, 
kulę dyskotekową.

21-22.12.2017

Uśmiech któremu zaufałem

1

Tak wiele zależy od Ciebie, od tego uśmiechu,

któremu zaufałem. A skoro urodziłem się pod

dobrą gwiazdą, nie ma obaw. Brudna bomba

atomowa literaturoznawstwa nie runie na mój

dom ani na moje dzieci, nieważne, ile to razy

kusił będę los. Tak bardzo wiele zależy tu od

2

Ciebie, od tego uśmiechu, któremu zaufałem.

Nadejdzie z pewnością taki dzień, w którym

wezmę syna na przechadzkę i bardzo spokoj-

nie, tak, wszystkim, na co mnie stać – meto-

dyczną pieśnią, nierozwlekle, pauzując – o-

powiem, czym jest życie. Wyznam z wielką

 3

trudnością, że jest wpisane w mój los także

jego opuścić. Że któregoś dnia gwałtowny

deszcz pojmowania, tropikalna ulewa zna-

ków naturalnych, ba, grad znaków języko-

wych i ba, zamieć zrozumienia, tak, porwie

mnie za sobą – nigdy już mnie nie zwrócą.

 3

Tak wiele zależy od Ciebie, od tego uśmiechu,

któremu zaufałem. W koszyczku literatury jest

zapadni bez liku. Nie wątpię ani nie zaprzeczę.

Możesz mieć wielką frajdę, frenetyczne oklas-

ki – napiszesz coś w stylu Italo Calvino, może
tkniesz poziomu Jeśli zimową nocą podróżny,

2

ale ja niestety nie wyjąłem szwów, co wrosły

do rany. Rozczochrany to kołtun literackiego 

nabrzeża. Calvino tutaj stopniałby na ustach,

nim by choć resztką, niech by i plemnikiem

przedostał się do serca. A chciałeś być kap-

łanem – gani mnie mój syn – a jesteś tylko

 1

drag queenem, mityczną istotą z Biblii, na

którą polował Jan Chrzciciel. Miłość, lecz 

bez granic. Bez jakichkolwiek granic: wie-

czna i transcendentna. Ktoś wysadza rośli-

ny, rośliny wysadza w powietrze. Uśmiech,

któremu ufałem. Kropelka muzycznej mgły

(to nieprawdopodobne) należała do mnie.

9.12.2017