Autodafe 2 (3)

Stefan Gołębiowski powiada: „ta winda z mroku

się wychyla”, lecz wcale nie wie, o czym mówi.

11

Poranek w Krzemowej Dolinie. Ciało Josepha Conrada

podpięte pod program komputerowy do wskrzeszania lu-

dzi. Niezdecydowany, zupełnie pogubiony, bawię się je-

go penisem, jakbym znowu miał czternaście lat i stawał

na wrotach pewnego szalonego, cielesnego gimnazjum.

Myślałem, że jestem Kartezjuszem świata poezji. Nic z

tego. Ale jestem Kromaniończykiem pośród wielu wąs-

konosych małp – a oznacza to więcej niż kartezjanizm.

Bo gdy pod białą koszulą Polaka wyrasta czarny stanik

Rosjanina, widzę prawie wszystko. Bo gdy pod jeansa-

12

mi Anglika widzę pełne niepokoju, zmartwione i niedo-

pasowane pończochy Irlandczyka, chwytam rzecz w lot.

Dlatego zleciłem – gdziekolwiek bądź: na brazylijskim

slumsie, w koreańskim obozie – zabicie człowieka, aże-

by jak najszybciej przeszczepić sobie serce. Bo (tak jak

Wy) nie mam dawcy. Bo nie mam serca Zbigniewa Her-

berta pod ręką. Bo sam jestem nowym Zbigniewem Her-

bertem. Jaskółka, która jest chora, na przykład zraniona

albo pojebana – co jest naturalne: zawraca czym prędzej

ze swych pokrętnych dróg. Powiecie mi, czemu nie stało

13

się tak ze mną? Bóg miał inne plany? Chciał z nudów zo-

baczyć, jak w Polsce pierścionek z mentosem w koronie

toczy się przez Warszawę, przecina wzdłuż i wszerz rów-

ninę mazowiecką? Bardzo śmieszne. Niemal tak, jak i to

że wyznałem miłość aktorstwu, a kiedy ono odrzuciło te

względy, wyczekawszy cierpliwie, aż się odwróci, zgwał-

ciłem literaturę. Zgwałciłem na śmierć. Byście wiedzieli:

spolonizowany do białej kości – zrusyfikowany do białej

czekolady na śniegu – mógłbym krzyczeć bez końca: ży-

li prawem Zuckerberga – Facebook o nich głucho milczy.

14

Być może to sprawia, że stoję w tym momencie nad roze-

branym do naga ciałem Conrada na chwilę po moim włas-

nym skoku z „Patny”. Być może to sprawia, że w pustym

obozie rekolekcyjno-wychowawczym dla młodzieży two-

rzącej przestaję widzieć różnice między nastolatkami krę-

cącymi się po własnych pokoikach w okularach wirtualnej

rzeczywistości na nosach z włączoną grą taką, jak Dante’s

Inferno a Konradem z wyciągniętymi do gry rękami z trze-

ciej części Dziadów. Cóż, to jedynie mój problem, tak jak

ja – jestem problemem dla nich. Bo i jak: mogłaby istnieć

*

mroźna, lecz bezśnieżna

książka o tytule „Zima”

15

z większością zamazanych całkowicie, bo przepoconych

stronic? Kostka lodu zwana mazurkiem Dąbrowskiego –

nie może przecież ot tak przepaść, nawet w jeziorze zwa-

nym jeziorem God Save The Queen. Cóż, może i trudno

w to uwierzyć, ale jednak wyrósł na gruncie obojętności

borowik zauroczenia. Tylko dlatego śmiem określić Con-

rada swą osobistą Monroe (bo Norwid z Brigitte Bardot).

Rutger Hauer oraz jego adoptowany przed wiekami syn,

Cliff Hanger wydobywają wspólną chusteczkę. Ciemna

Cinema. Krystalit od Lema. W starym kinie po kryjomu

                *

ocieramy łzy.

9.03.2018