Autodafe 2 (2)

6

Żytom kwitnącym się pokłoń, Żydom kwitnącym się prze-

kłoń. Huf sokoli wystrzeliwujący pod niebo tysiące: tysią-

ce tysięcy mil za rozdwojonym knotem świetlówki – przy-

szłości, sylabizuje i gulgocze na nierozgrzanym powietrzu:

„Dzień, w którym Jaruzelski zgasił lampę nad Polską prze-

jdzie dziś płynnie w noc, w którą Samsel rozpali ją ponow-

nie!”. Istnej uciesze nie ma końca. Cóż więc, zacznijmy tu

od samego początku. Roger Casement, gejowski martyr Ir-

landii podskakuje na poluzowanej głowicy rozświetlonego

promieniami gamma, beletrystycznego ćwierć-buzdygana.

7

Helen Keller, pracująca na rzecz upośledzonych w nieosu-

szonym ogrodzie, podpatruje wszystkie odcinki Pitbulla –

przez szczapowate palce: i nazywa Patryka Vegę – Janem

XXIII wszystkich sztuk wyzwolonych (a ja jestem wierny

swojemu własnemu określeniu, że to Gogol, Gogogol pol-

skich stanów wyczerpania, a to poemat Autodafe – dokład-

niej jego druga część snująca pół opowieść, a pół baśń nie-

retoryczną o mrocznej ekstazie światem). W czasie okupa-

cyjnej nocy ponadokupacyjna Jutrzenka – w której komin-

ku, nie w palenisku  – Georgia O’Keefe podpala poddwor-

8

ski glejt na nieszlachecką przemoc. Polska przekuta w suk-

ces. Suksa przekuta w polkses podczas dwóch, no – może

trzech błyskawicznych konwentykli, których nie zwieńczy-

ły, nie spromieniły protokoły zniszczenia. Opuchnięte pre-

sokratejskie łożysko dla urojonego, platońskiego – płodu,

nieodnowiona rezydencja przedwcześnie powleczona lon-

tem klątw. Wszystko pęka pięknem. Chłopiec, który zagi-

nął w Łomży, wydostaje się na powierzchnię Villi Merce-

des w Meksyku jako wypoczęty, wyregenerowany – cień

świnki w fartuszku boginki. Szczyl w Szczylinie – strzał

9

w dolinie, zapłodniony w złej godzinie. Niechże mnie! –

upadłem jak worek ziemniaków na surową wieprzowinę

kodeksów prawnych, nagi, bez finezyjnej, napowiewnej

perfumy imperatywu kategorycznego, pozbawiony cho-

ciaż i wiórka mydełka relatywistów. Bić belką w twarz

wiersza aż wypłynie peelka, niewolnica estrady. Poroz-

mawiać z nią o niewysłowionym, ponieważ już hydrau-

licznym cierpieniu – zepsuty układ nagrody wprost po-

pod rozbrykany układ kary. Pomyśl, że jesteś w Taizé:

Żytom kwitnącym się pokłoń, Żydom chłodzącym się

10

zakłoń. Pomyśl, że jest w Taizé z Tobą Autodafe – na-

wet na tym sakramenckim pustkowiu? Tak, nawet na

tym sakramenckim pustkowiu. Mroczna predylekcja

z ziemistoszarej predyspozycji. Kość słoniowa na lek-

cjach w dzień testu z przepiórczych pozycji. „Co robi-

łem przez te wszystkie lata”: bardzo cierpiałem, błys-

skotliwy jak grzmot letniej burzy. Kolej Europa – Az-

ja, wyobraź sobie, trudności z adaptacją. Pierwsze Au-

todafe było moim własnym W stronę Swanna. I teraz

przewędrowałem do cieni kwitnących dziewcząt. Po-

                *

zwól, trzciny odchodzą do brzegu.

Jezioro powoli zasypia – bakalau-

reat z natury – na podgrzewanych

                *

            *   *

mieczach.

10.02.2018