Autodafe 2 (4)

16

Do Matki Szwedki – czemu zapomniałaś, że język jest

czymś rozciągliwym, przeciwnie do Matki Polki, która

zawsze o tym pamiętała? We dnie, w nocy – zwracała

się do tej myśli i mistycznie, mnemotechnicznie – roz-

pisywała ją w sobie. Do Matki Szwedki – i co, a może

za krótkie były nocne Szwedów rozmowy? Młot dyg-

resji roztrzaskiwał Wasz nierezolutny pacierz: a to u-

nia kalmarska, a to rozgawożka na tematy wyższości

Frihetsvisan nad Trohetsvisan. A to (litości) Himmel-

ska uppenbarelser zbyt zagadkowa, niewymiarowa?

17

Do Matki Szwedki – powiem tylko tyle: jest jesień w

moim sercu. Na dywanie z uczuć (to kilka metrów za

domem) widziałem któregoś dnia kurę zjadającą ko-

guta. Gdybym był Szwedem, mówię brutalnie szcze-

rze, pochlastałbym się. Do jasnej cholery, mógłbym

wywiercić w Callocaine dziurę i przełożyć wolumin

przez głowę, mógłbym spleść i wysmażyć z Bröllop-

besvär bransoletkę z upcyklingu, a cienia, widma ins-

piracji bym nie miał. Stanąłbym w przedsionku. I do

Matki Szwedki raz jeszcze – jestem (wiedz to!) zaje-

18

biście wyczulony na ślepe plamki międzyludzkich re-

lacji. Kiedy jedyna dojrzała źrenica w potwornie głu-

piutkiej czaszce zwołuje ostatni ruch symboliczny, a

nie utrzymawszy jarzma – ginie powalona dźwigara-

mi sympozjum, zapalam niewielką świecę. Stworzy-

liście precedens: czytając Dagens Nyheter przy cał-

kowitej chlapie, mozolnej, deszczowej nocy – spali-

łem muminka z wosku. Do Matki Szwedki: choćby

i wyjrzał zza zakrętu Nobel, wiąż słowa za skobel.

Choćby i jakimś cudem na horyzoncie pojawił się

19

Tołstoj z zakrwawionym tamagotchi w ręku, choć-

by i jabłku z łona wyrastały ręce: wiąż! słowa! za!

skobel! Na rany koguta, to przecież ja potem, dale-

ko gdzieś, daleko, w mrocznej Polsce – tłumacząc

Kata Pära Fabiana Lagerkvista studentom – czuję

się, jak Naomi Watts w słynnych pierwszych minu-

tach Funny games. Do Matki Szwedki: może myś-

lisz, że ja jeden nie wychowałem się na wierszach

Herberta i filmach Pixara naraz? Cóż, pobożne ży-

czenia. Oglądałem Toy Story, recytując półgłosem

20

Domysły na temat Barabasza. Rok w rok totolotek

polskiego słonecznika dowieziony dwa wieki temu

z Litwy przez Mickiewicza przechylał się bardziej

i bardziej, w moją stronę. Aż wybuchnął krwią. O-

śmiornica rozplata włosy przed lustrem. Zgubiona

w ciemnościach, w zatarganych rajstopach – prze-

ciągniętym przez las rąk staniku – Margaret That-

cher napotyka Cthulhu. Do Matki Szwedki, osłoń

twarz Sorgegondolen Tranströmera. Rekiny bizne-

su na Wołyniu 1943 roku. I ja, mały Gatsby w do-

                *

mu zarzynanego, lwowskiego dziennikarza.

                 !

To, co starałem się robić, robiłem całym sercem.

To, co starałem się robić, robiłem całym sercem.

30.03.2018