Autodafe 3 (3)

Krzysztofowi Boczkowskiemu

11

Gdy patrzę na twarz Yone Noguchi (jak niewiele wiemy o ja-

pońskich poetach modernizmu), wiem, że podobałaby się tak-

że i jemu, że roiłby sobie go w lejących się włosach, takie ob-

licze bowiem nie sięgałoby belki jego bruderszaftu. Szedłem

od niego na uniwersytet zazwyczaj z kieliszkami poobiednie-

go wina: w żołądku, lecz sen nocy akademickiej: nie nadcho-

dził, to oczywiste. Mieszałem wino z kawą i z kapsułkami ra-

nigastu z kieszeni, wydobywałem z półki Księgę wierszy pol-

skich XIX wieku i byłem gotowy do zajęć. Cóż, na licu Yone

Noguchi to, co połączyło Jarosława Iwaszkiewicza i Daniela

12

Olbrychskiego, onieśmielałoby nową przeorientalną: oprawą,

jednakże to, co nas połączyło (nie łudźmy się, bóg nie pozwa-

la z siebie szydzić), zmieniłoby Noguchi w azjatyckiego bazy-

liszka. Szkoda takiego talentu na przygodną, kameralną, choć:

niebezsensowną znajomość dwóch nieszczęśliwych mężczyzn.

Dzisiaj kiedy po dziesięciu latach znowu: potrzebuję psychote-

rapeutów – najlepiej: psychoterapeutów-kobiet, to skierowanie,

które wypisał mi do Instytutu Psychiatrii, wskazując, że sam ja-

ko lekarz pozostaje bezsilny, nabiera głębi (złotawej nawet) no-

welki – ekstraczytelnych odesłań. Nie rozpaczam poza krótkim

13

zbłyskiem w kinie, gdy – oglądając Suspirię Luki Guadagninie-

go, otrzymałem informację o jego śmierci (umarł w pierwszym

dniu wyświetlania). Skoro już nie jesteśmy warci ani jednej po-

suwistej łzy, a tak o nas mówią, zróbmyż wyjątek przynajmniej

dla niego. Czy myślisz, Dominiko, że po swej śmierci będziesz

znana ze swojej konsekwencji? A czy dałbyś swej głowy, Rom-

ku, by obstawać przy tym, że myśl jest jak filar w architekturze

sakralnej, a nie rekreacyjnej, żeby nie dopuszczać, że myśl: jest

(albo będzie dopiero) jak żagiel w spodniach? Żyjemy w cieniu

pokolenia patetycznego, które twierdzi, że fregaty z Eliotem są

14

niemożliwe, co jednak, jeśli się myli? Przeminą – pewnej złotej,

polskiej jesieni, a my: nie będziemy gotowi na wyjście w morze:

spaleni słońcem na zimnym żaglowcu szkolnym, opuchnięci, je-

dynie rozmazując pot chusteczką: jak kawałkiem zapisanego pa-

pieru z czoła, z obu dłoni i (tak) z obu pach. To nie są ani wygra-

żanki, ani żarciki. Co z tego, że byłem otwarty na doświadczenie

jak statuetka przechodząca z rąk do rąk, a we własnych oczach –

– tak znakomity, jak rola Joanny Kulig w Zimnej wojnie? Zmiótł

mnie z powierzchni ziemi tajfun szaleństwa, aczkolwiek jeśli był-

bym przygotowany, nie odczułbym go wiele bardziej aniżeli half-

15

dewindu. W tym właśnie rzecz, że mam trzydzieści dwa lata i nie

potrafię uporać się z obliczami Krzysztofa Boczkowskiego w mo-

jej głowie bez twarzy Yone Noguchi w moim komputerze. Może

wcale nie przebyłem ospy symbolizmu i ostatecznie jednak – nie-

zaszczepiony – ruszyłem na ospa party na skaliste wybrzeże lima-

nowe Czterech kwartetów. Biedny aspirant Buczek: śni po nocach

wielkiego natężenia emocjonalnego, że jest nadkomisarzem Bucz-

kowskim i otrzymuje diamentowy grant na dokończenie Autodafe,

miętosząc do krwi zwinięty w rózeczkę-wałek tomiczek: Hamlet i

łabędź Romana Brandstaettera. Wie, że zdobyć się może tylko: na

*

Hamlecika i kaczątko, lecz nie daje tego

po sobie poznać – po jego ukrytych poś-

ladkach przepływa superwidzialna _ø
                                                        

                                                          kropla.

                   

20.11.2018