Franciszek Jerzy Powiertowski

Chansonette

1

Trafiłeś tu zbyt późno, aby go opisać.

Z przestrzelonego serca jego wyobraźni

wysunęła się już gałązka umysłu

2

i jest więcej niż pewne, że oglądasz

silos, silos dawnego ciała – klękającą

powierzchnię skierowaną na przewiert.

3

Tym razem poezja zwlekała. Wywinęła

te wargi, lecz były suchsze od ciszy.

Wyświeciła te sutki, starsze od

4

nieba nad nami. Członek – sięgnęła po

członka – członek okazał się kruchszy

niż życie, które mógł zmówić.

5

Wytłukłem ręce tekstem. Wyrwałem

nim nogi ze stawów. I na co łza sitowiu?

Znalazłem to miejsce po czasie,

6

odkryłem ody, pawany.

Widziałem, jak głupi był kreślarz

i ociężały – kopista. Handryczyły się

7

wersy o kielich, o gadżet miłości.

W wazie dymiącej od cierpień

ufna, kwitnąca zasłona

*

mająca nie dożyć dnia.

Kołobrzeg, 16.08.2014