Franciszek Niewidziajło przyzywa boginię zemsty

Gdy mowa moja jak kładka.

Gdy mowa moja jak skalp.

Nie lękaj się. Nie ma tutaj tego, który

ten wiersz pisał. Którego chciałabyś

nazwać autorem, autorem. Przyjmij

proszę na wiarę, że on, właśnie on

jest pierścieniem zaślubin, zaślubin

Polski z morzem. I przeszukać tekst,

i przeszukać Bałtyk – to nie znaleźć

pierścień, lecz wiedzieć, że jest on

w ludziach. Bóg mówi przez ludzi,

on przez Bałtyk tekstu. Jego pokój:

Kołobrzeg, jego listy: Dziwnówek.

Lecz oskarżają go. O prebendzie

mówią, jego wiecznej prebendzie

na obrzeżach gmin, w komisjach

legendotwórców. Tak podnosi się

z ziemi – czarna jagoda pozorna,

jagoda Berezy Kartuskiej. Afryka

zdejmuje stanik i odsłania sutek:

ciało nastoletniego, algierskiego
chłopca. Ja, Franc Niewidziajło,

kogut jagiellonidy, nieplonujący

synod. Ja, ja, słomiany wdowiec.

Wkrocz, proszę, czarna wdowo

w moją przedwieczną przestrzeń.

Kołobrzeg, 22.07.2015