Autodafe 3 (7)

Andrzejowi Gronczewskiemu

reszta żywności dźwiękowej

31

Wiem, co napisać, ażeby być poczytanym: za psychopatę. Jak

uważasz, powinienem to wyartykułować czy całkiem przeciw-

nie: spowić tajemnicą? Powinnością literatury jest jedno i dru-

gie, a więc – cieszyć się modelinami czy bawić się ogniem A-

rystotelesa? Zacząłem pisać, bo zobaczyłem ptaki krążące nad

moim domem. Dlaczego trzydzieści lat później kończę opisem

podpinania własnej matki pod krzesło elektryczne: i zaklejania

jej gałek ocznych tak, by nie rozlały się razem z krwią? Litera-

tura ciemności i zła jest banalna, lecz nie po Arendtowsku – to

kwietno-wzorzysta, zwieńczona krenelażem brama glazurowa-

32

na jak słynna brama Isztar, którą zajęli w trudny, ale cudowny

barbakan Conrad z Jądrem ciemności i Dostojewski – z Idiotą.

Dalej jest drętwa, żywa szopka zła – ni grafomańska, ni arysto-

telesowska rzeczywistość, w którą furkocząc wlatują ci, którzy

tak jak ja odrzucą opał literatury stosowanej i nie znając się: na

rzeczy, zakładając tylko to, że krowa musi być delfinem świata

lądowego, zabiorą się za opalanie wymion. Uważam, że nie jes-

teśmy od Conrada i Dostojewskiego gorsi tak jak prorok Agge-

usz nie jest gorszy od proroka Izajasza. Myślę, że kolorowa bra-

ma literatury ciemności i zła nie pomieści po prostu więcej: niż

33

dwu mężczyzn lub dwu kobiet – w skali wiecznej, nią operowa-

liśmy zawsze. Mogę wypalić prądem całą twarz swojej matki, a

nie zyskam więcej niż – niewielką aktualizację: polskich mitów

romantycznych, przynajmniej mitu Balladyny. Co: w tej: chwili

robię, czy jest sumą moich obsesji, czy konsekwencją: dewiacji,

nie wiem. Bardzo się boję. Śnię, że urodziłem się kimś lepszym,

że studiowałem turystykę krajobrazu, nawróciłem się – niewiele

czasu później poszedłem: do seminarium. Że – nie przeczytałem

Kinderszenen Rymkiewicza, że Romę Cuaróna obejrzałem zimą

przed figurą Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy. Że – byłem

34

dobrym biskupem, trzecim lub czwartym Tischnerem, co da się

rozpisać na liczydle, że w dojrzałym wieku doskonale szkoliłem

egzorcystów. Że moim skupionym i bardzo sensownym: życiem

odliczałem pontyfikaty jak smugi cienia, śniąc siebie i swą pros-

tą eschatologię w kilkunastotysięcznym polskim miasteczku jak

w podalpejskiej miejscowości: gdzieś u podnóży: Zewnętrznych

Alp Krystalicznych z kozicą północną po lewej oraz saniami mo-

torowymi po prawej stronie kościoła. Carlos Baker spotyka Aloi-

sa Alzheimera i wyrywa mu z piersi Karola Samsela tak, aby ten

miał szansę stać się świętym, nawet jeżeli z flamandzką precyzją

 

35 

nie przestałby obserwować technologii śmierci własnej matki. A

jeśli w łazience, w której myję dzisiaj twarz, za: kilkadziesiąt lat

zgwałcę dziecko, wnuczkę swojego brata, czy dzisiaj słońce: nie

powinno dla mnie zgasnąć, zwłaszcza że jest to Słońce Moralne,

zimowe Słońce samego szczytu Bożego Narodzenia, czy dzisiaj

woda nie powinna mi gruchnąć w powieki nieczytelnym komik-

sem roztopionego śniegu jak ostatniemu królowi Sodomy – jest

to przecież Woda Moralna, zimowa woda samego szczytu Naro-

dzenia lejąca głowę z wybroczyn na letnią na lodzie oponę: che-

mii nieorganicznej? Mój Boże, co za tekst. Schwadrony zmroku

                * 

na niego nie zasługiwały. Pokręcony dyszel do świat-

łoterapii lśniący--blaskiem tomba--kowym, koncesja:

                *  *

dla nowopowstałej telewizji Ustępuję, mój tom, nasz 
podpis, a idź lutowy stycznik, a pójdź: marcowa moc. 

25.12.2018