Assunta

Zawieja, śnieżyca i prątnik. Umarła stara Feliksa,  

córka komiwojażera. Jej dłonie, wbite w ostrza stada,

zmiażdżyliśmy wspólnie kamieniami rytmu,

złączyliśmy w jedną, jasnogórską kość. Ja, matka

i ojciec, kochankowie matki, kompani ojca,

nawet okręt gapiów. Nad późnym okiem

Wenus gramy o jej piersi: o lewą zwaną

hymen i o prawą – nymeks. – „Maria

wszystkich kobiet” – mamrocze oficer,

ściągając z podestu ciężką, kurzą halkę.

Noc Cervantesa wyznacza nam miejsca,

w domkach na plaży wybucha śmiech.

2.05.2013