Pawlik Morozow

Kinderetiuda

1

Bądź pozdrowiony, Pawliku. Nie wszystko jeszcze

utraciliśmy. I właśnie dlatego – pozdrowiłem karła.

To pozdrowienie ma siłę magiczną: kończy sezony

2

i zsuwa się w ery jak ściągnięte siodło. Spójrz na to,

mały Sforko – niosę w dłoniach esej o pocieszeniu

w literaturze. Mszę Hellenów na Ziemi przeciw

                3

czarnej atonii. Tampon i lampion Deo et urbe.

Płacz humanologów i logofagów. Na tobie,

Pojawku, ćwiczę dziś podstawy wszystkich

4

opowieści. Balet w telewizorze. Idomeneo.

Płynnicę, malemoto. Siłę ponad lądem.

Cieszy mnie siła, z jaką mogę o tobie

                5

rozpowiadać. Jest tak, jakbym mówił

o sercu pierwszego hormonu, o jakiejś

mistycznej dezyderacie.  A więc –

6

–  demonologiem czy ostatnią mamką?

Kim jestem dla ciebie, mały egzometro?

Kamieniem, wieprzem, paleniem ksiąg

                7

domowych? Dzwon bije w każdym z nas,

a Fini podaje Jeleńskiemu świecznik:

to wielka zapowiedź zbyteczności woli

8

i reform w królestwach. Upadek Kinskiego

z wysokiego piętra. Darcie sylw i klechd.

Wiara, miłość, nadzieja. Zew, rota, zew.

*

Rota.

21.07.2013

Zoja Kosmodemiańska

 

Romanca

Oczekuję dnia stracenia.

S. Michalić, Na ogół nie pragnę

1

Tak niewiele rzek w kloace świata. Ledwie dzban oleju,

trzy czwarte butli wody dębowej. Aż do śmierci żyjemy

w diabelskim uchwycie jakiegoś kosmicznego tyrana.

2

Słodki Jezu, tutaj nic już chyba nie przerwie gałązek

organigramu. To na dobrą sprawę opowieść krótka,

mówi o spisaniu pierwszych słopiewni. Ale nawet

3

na nią nie znajdę więcej sił. Podobnie jak Zoja

czekam na śmierć. Drę wszystkie listy i wrzucam

do wodzianki jak harfę do owodni. Co powiesz,

4

Pietriszczewo, na ten pusty ton? Czy spłynął już

z wioski niewielki tamborek mogący usztywnić

mój pijacki język? Któregoś dnia Jan spotkał

5

Anioła, na polnej drodze do Osinówki rozerwał

mu krtań zwaną cewką bytów. Tak do bieliźniarek

wkradł się pierwszy kosarz – powiada się wśród

6            

popów – tak ruda antonówka przebiła na koniec

jasnobłękitne dno tunelu Medyceuszy. Przerwa.

Śmierć Józefa Hena. Oto jest ręka dla was,

7

Pietriszczewo. Spełnienie gęsiej szyjki. Lira

Strindberga i résumé. Obijcie ją bretnalami

wokół moich ust. Niech szczęście popiskuje

8

pod lampami roztocza, niech mówi

nareszcie we własnej sprawie. Tili-tili,

tilifon: gdzie krwiostrofo stał mój

                *

dom?

19-20.07.2013

Strona Anteusza

Pomieszałem literaturę z modlitwą,

uczyniłem z niej ofiarę składaną z ludzi.

J.P. Sartre

 

Krytyk nie jest Izaakiem, autor nie jest Abrahamem. Autor nie jest Jeftem, krytyk zaś – nie może stać się jego nieszczęśliwą córką. Autor nie jest wreszcie Hadrianem, krytyk – Antinousem, czyli eromenosem poświęcającym życie dla jego nieśmiertelności. Myśląc o funkcji krytyki literackiej, przywołuję w pamięci obraz walki Heraklesa z Anteuszem. Tym razem jednak mityczny heros nie jest mordercą, lecz nauczycielem. Odrywa zapaśnika od ziemi nie dlatego, aby pozbawić go funkcji życiowych, lecz – aby wzmocnić jego pęd ku istnieniu, uszlachetnić energię, rozwinąć, zwielokrotnić, wreszcie: sproblematyzować wewnętrzne konflikty

K. Samsel, Antidotum

Już wkrótce w Bibliotece Krytyki Literackiej „Zeszytów Poetyckich”.