Wieszanie baranka

Bóg jeden wie,

Bóg jeden nie wie,

jak zdziczała,

jak niechodliwa

i jak kapryśna

jest ta perła.

Hodowlana perła

literatury,

dla której strawiłem

zdrowie swoje

i swoich bliskich.

Mówisz: ależ książki,

książki ze świateł,

z których uwalniasz

gadulstwo chleba,

naukę wielowoli,

gdy trzeba ci jedności,

jedności niezawodnej:

żurawia – a nie tekstu,

szekli – nie cytatu,

młodniaka –

– nie fonemu.

Jestem nieudacznikiem

i w łono matki

nieudacznik mnie

wgłębił.

Błoto,

aby nie zaschnąć,

po moich śladach

zawraca.

22.08.2014

Babie lato

Ukończyłem bieg.

Ustrzegłem prawdy znaczenia.

Wiersz jest chodzeniem po ogniu.

Zdanie zieje językiem.

Język zieje od  imion:

zgarbiona Teresa Wełmińska

pali w ogrodzie liście. Jej córka

osącza pierś kaczki w miodzie,

sezamie i winie.

Dzwon sztucznej inteligencji

przechodzi zapachem życia –

– niewietrzejącą perfumą.

Nie osądzaj pisarza.

Ocal go od zła.

Tłum larum jego kości

tępo bijących o podium.

Wybijam w tym wierszu

pawlacz i spędzę w nim

każdy poranek –

– ukończyłem dziś bieg.

Ustrzegłem synergii

znaczenia.

16-18.08.2014

Franciszek Jerzy Powiertowski

Chansonette

1

Trafiłeś tu zbyt późno, aby go opisać.

Z przestrzelonego serca jego wyobraźni

wysunęła się już gałązka umysłu

2

i jest więcej niż pewne, że oglądasz

silos, silos dawnego ciała – klękającą

powierzchnię skierowaną na przewiert.

3

Tym razem poezja zwlekała. Wywinęła

te wargi, lecz były suchsze od ciszy.

Wyświeciła te sutki, starsze od

4

nieba nad nami. Członek – sięgnęła po

członka – członek okazał się kruchszy

niż życie, które mógł zmówić.

5

Wytłukłem ręce tekstem. Wyrwałem

nim nogi ze stawów. I na co łza sitowiu?

Znalazłem to miejsce po czasie,

6

odkryłem ody, pawany.

Widziałem, jak głupi był kreślarz

i ociężały – kopista. Handryczyły się

7

wersy o kielich, o gadżet miłości.

W wazie dymiącej od cierpień

ufna, kwitnąca zasłona

*

mająca nie dożyć dnia.

Kołobrzeg, 16.08.2014

Dzieci Kościuszki

Witaj w kościele corridy – na rodeo języka.

Zdejmij z siebie ubranie i zmyj bez wahań

grzyb gwiazdy. Pokój ludziom woli, pokój

polskim dworkom i nazwiskom, pokój

temu, co Koniecpolskie: jaskiniom

mowy, wodom termalnym, polskich

słowojadów gorączce – pokój.

                                                      Pokój

z nimi. Na co Bogu i kosmosowi

nachył podrobionego świata?

Dzieci Kościuszki, wały snów,

barakowozy, krzyżówki piękna:

ja zawsze, Panie, przy Tobie,

zwaliste, krowie wskrzesiwo,

spłonka zimnego liryku,

rzygacz ludzkiej poświaty.

9.08.2014

Lekcja rzeźby polskiej

Panie, podniosłem z ziemi wiersz, który

odgryzł mi rękę. Przebacz mi głupotę.

Głupotę, w którą zanurzam się –

– aż po rękojeść

i w której się starzeję. Oto jest

śmierć i zmartwychwstanie tekstu.

W lustrze literatury przegląda się

nie wieczność, nie czas,

ale życie: moja spuchnięta głowa

i brudne strąki włosów. Nie ma

innego znoju, innej katorgi:

Pan brokerów, Pan

rzeźby polskiej jest moim

pasterzem i wyrwidębem,

moją męczyduszą

i wierną zrękowiną –

– Pan o skręconym karku:

sine, Boskie Przerwańsko,

które wmarło w tę chatę

i jest w niej widome.

Gliczarów Górny, 2-3.08.2014