Łubianka

Anno Mazowiecka, będziesz symbolem Boga,

choć wielu uzna ciebie za upust dany obsesjom.

Za faworytę podmiotu, przez którą tamten

opuszcza światło nowej feminy, kieliszek

erotyku na ziemię tonącą w ciemnościach.

Anno Mazowiecka, będziesz anhedonią,

nienazwanym stanem, który uderza

w jabłko, w jabłko czaszki podmiotu

i mocny, słodki zapach – podwójny

jabłka oddech – zamyka ręką otwartą.

Anno Mazowiecka w stroju żuawów

śmierci, regentko dręcząca podmiot,

różaną wyobraźniowość, psalmodię

eteryczną, to nie literatura lipy, to

nie literatura wiązu, to nie literatura,

nie literatura – glediczji. Tekst

bezzałogowy-papier gazetowy:

to wciąż powielacz z łyka. To

nadal książki z łubu. Anno –

tak więc łubianki, łubianka

na łubiance. Zeszyty

w salwie, w zamieci:

blizny porodowe,

zespół kociego krzyku.

Poród Galatei,

narodziny Wenus.

15.03.2015