Zbigniew Jankowski rozbija sekstant na oczach swojej matki

Tyle udanych ksiąg o

nienawiści, wojnach,

o czarnej pamiętliwości.

Z. Jankowski

Który śledzisz nas, poetów,

Thietmarze polskiej poezji.

Który za nas cierpisz rany,

takie że krucyfiks dany nam

na nowo, dany jako trylobit,

przedwieczorny medal za

ratowanie ginących. Święty

silosie kochanej ojczyzny,

mój głos twój dzierżykraj,

ich włodarz krajobrazów.

To podmiot tego wiersza,

to wojna trzydziestoletnia

(ten wers, ta antystrofa)

pomiędzy potomstwem

moim a potomstwem

jego. On staje w całej

pełni katechezy kopalnej,

w łodzi latającej i w łodzi

jednopiennej. W spranej,

chłopskiej sukmanie

i na kostkach

trotylu. Mój podmiot,

moje pudło. Pudło

Arthura Scherbiusa

zwane wyobraźnią.

Pro mare nostrum

jak latający pulpit.

Poezja w trylobicie;

niewysezonowana.

Lotka

dla koncertmistrza.

Kołobrzeg, 28.07.2015

Henryk Martens wyrzuca kupców ze świątyni literatury

Szale sprawiedliwe,

gwichty sprawiedliwe,

korzec sprawiedliwy

i kwartę sprawiedliwą

mieć będziecie.

Bądź pozdrowiona, łaski pełna

wago analityczna odrodzonego

piśmiennictwa i ty, odważniku

uchybieniowy, tomie neoesejów.

Bądź pozdrowiony, bądź-

-bądźże – i to pierwszym

pozdrowieniem anielskim

ponowoczesności też i ty,

e-booku, groszu kawalerski

nowego, podrukarskiego

millenium, niewidzialna,

choć nadpisana lasko

Jakuba. Bądź pozdrowiona,

blasku pełna, wago pełno-

uchylna debugerów, sondo

do pomiaru wody słodkiej

w morzach. Oświetlcie

wreszcie, wybielcie

tę zakrwawioną drogę

ostatniej, włościańskiej

składni i wskażcie jej

wielkie następstwo:

falę szczęścia Śiwy,

burzę na Kreolu.

Oto ja, Henryk Martens

jako Ja, Henryk Hermes.

Odkrywca planimetru.

Opalony, otyły. Tęgi

na wielkość okseftu,

oddalam się od Ciebie

na pięć zasięgów

głosu.

Kołobrzeg, 26.07.2015

Franciszek Niewidziajło przyzywa boginię zemsty

Gdy mowa moja jak kładka.

Gdy mowa moja jak skalp.

Nie lękaj się. Nie ma tutaj tego, który

ten wiersz pisał. Którego chciałabyś

nazwać autorem, autorem. Przyjmij

proszę na wiarę, że on, właśnie on

jest pierścieniem zaślubin, zaślubin

Polski z morzem. I przeszukać tekst,

i przeszukać Bałtyk – to nie znaleźć

pierścień, lecz wiedzieć, że jest on

w ludziach. Bóg mówi przez ludzi,

on przez Bałtyk tekstu. Jego pokój:

Kołobrzeg, jego listy: Dziwnówek.

Lecz oskarżają go. O prebendzie

mówią, jego wiecznej prebendzie

na obrzeżach gmin, w komisjach

legendotwórców. Tak podnosi się

z ziemi – czarna jagoda pozorna,

jagoda Berezy Kartuskiej. Afryka

zdejmuje stanik i odsłania sutek:

ciało nastoletniego, algierskiego
chłopca. Ja, Franc Niewidziajło,

kogut jagiellonidy, nieplonujący

synod. Ja, ja, słomiany wdowiec.

Wkrocz, proszę, czarna wdowo

w moją przedwieczną przestrzeń.

Kołobrzeg, 22.07.2015

Zza Uralu

liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

K.I. Gałczyński

A jeśli samica, Panie,

tak szuka swojego samca,

jak autor szuka tekstu?

Toteż gdy krzyczę: „anioł!”,

nie głoszę sławy anioła,

lecz – znalezienie samca.

Toteż gdy krzyczę: „diabeł!”,

nie stare kino piekła, lecz

zagubienie samicy, sopran

nagłej pomocy dochodzący

spod ziemi – nie daje mi

spokoju.

A jeśli bypass, Panie,

tak spomostuje mnie

w środku, jak dziś

poezja odmienia?

Nie sławę anioła przecież,

lecz sławę angioplasty. 

Nie pochwałę przerzutni,

lecz pogardę dla stentów

głosił będę po Ziemi.

Aż w końcu i ciebie tu ściągnę,

poezjo zza Uralu. Zrobię wodę

pieprzową, by zmyć z ciebie

to zimno. Umocnię
                płucoserce,

gdybyś

w transporcie

pomarła.

Kołobrzeg, 20.07.2015