Świętoduska

Moja żona rodzi, Panie. Rodzi flaminga, nie człowieka.

Wpierw rodzi jego skrzydło, wszelki duch Pana Boga

chwali. W naśluzowanym grzebieniu, którego mogę

rozłożyć, lecz nie mogę rozciągnąć, rozpoznaję dziób.

Moja żona rodzi, Panie. Powija, edytorze pierwszej i

ostatniej wieczerzy. To nie rozwiązanie, to korzenio-

plastyka wszelkiego rozwiązania. Moja żona zdolna,

moja żona modna, hoża i prawilna świat-korzenio-

plastka – syna zrodzi panna, a flaminga – kraska!

Kraska, Kraska Biernacka. Z domu Świętoduska.

Uprawna rola Boża, sofistka staroruska. Poezjo,

wszystko chce współżyć, wszystko chce współ-

pracować. Moja żona rodzi. Moja żona w biegu,

moja żona w wystrzale. Płynie w morzu, w po-

wietrzu. Moja żona w tańcu.

Siły piekielne jej nie przemogą,

siły pisma nie rozkrzyżują.

27.10.2015

Laskowy

Poróżniło nas zbyt wiele, niewolnicze bydło naśladowców,

począwszy od pomysłu na powrót. Wy wracacie stamtąd

pieszo, z kuflem pełnym piwonii i orzechów laskowych,

z nowelką słynącą cudami na niestrefowym języku.

Ja wypożyczam samochód i wyję w nim jak pies,

jak Piekarski na mękach wypalam harfą syjońską

otwór na imię w języku. Wasz bowiem orzech

laskowy jest moim orzechem łaskowym. Wasz

bowiem orzech laskawy jest moim orzechem

łaskawym. Tak tarzam się w słowie jak w gównie,

szukając polonizmu. Wstaje deszczowy ranek,

Bauhaus dla października, marsz nienawiści dnia.

A usta Wasze poradnią leczenia niepłodności,

a usta moje gołębiem, pocztą wielodzietnych,

kancjonałem  Zamoyskich. Więc warsztat

w małych salkach, z literackiego hlondia-

num. Ćwiczenia duchowe zoila na ganku

szarej strefy. Przed katechezą cezarów

papieros z gałązki oliwnej. Pali go

Świętopełk, Świętopełk Laskoręki,

Tersytes z Laskowo-Głuchych,

laskowyt sal koncertowych,

świetny, światowy 

Laskowid.

19.10.2015

Lato, przyjazd poety

Mój grzbiet, gdy widzisz go z góry.

Odautorski szczegół odłożony na

później, pokryty szczelnie mąką

białego podkoszulka. Lato, przy-

jazd poety. Mój grzbiet, gdy wi-

dzisz go z góry, niewielki, zgar-

biony cukierek, któreś z kręgów

na wodzie, rozszerzone na ciało

zwrócone do kręgu tyłem.  Lato,

przyjazd poety. Poetyka bez gra-

nic na pastelowym podzamczu.

Panna rodzi Syna, Syna jedwab-

nego na dwubarwnej kończynie,

z odcieni Bóg wie z czego, z

kolorów odpuść Boże. Urobek

z pańskiego młyna. Wpływ

za tysiąc staliniad. Panna rodzi

Syna, a Syna że odpuść Boże,

Maria Panna Olimpia, Wiktoria

Twerska-Węglarska w osobnej,

płonącej oborze.

6.10.2015

Śpiewy na bagnie

Jadu goście, jadu,

każdy wójt-trubadur,

każdy – rżenie trenów,

tren grzywą z golemów.

Przypatrz się, wersie, jak cię ja miłuję,

jako dla ciebie sobie nie folguję.

Bezwolnym widzem, tym się stałeś

we śnie,

rozbierz mnie, wersie,

zabaw mnie, wersie.

Patrz, ciemny ludzie, jak cię ja miłuję,

leć głosie po rosie, trajluj – nie błaznuję,

nie wodzi zwodziciel, choć na gnój

cię zwiedzie,

rozbierz mnie, tyle,

zabaw mnie, przedzie.

Słysz i ty, durna, kumowata strofo,

jak cichnie czyżyk i głuchnie saksofon,

jak grillujemy, w dali słysząc snadnie

śpiewy na bagnie,

noce, dnie na dnie.

I patrz tylko, strofo, jak ja cię miłuję,

pierwsza lepsza kiecko, którą rozkupuję,

kiecko, gdy dziecko przepustką

na słowo,

rozbierz je, mowo,

zabaw je, mowo.

3.10.2015