Blat-barek na dwieście kości

Physei

Zniewalająca miłości, kamieniu w wagonie

warszawskiego metra. Trzydziesta czwarta

wsio, szósty polski jeziorze. Przesterowany

znaczeniu samosterownych języków, stylo-

metrio romansu.

Byś rozbiła swą lampę

o Kamień nad Kątami,

byś w deszczu młodego

iłu, o Kamień nad Rze-

pedzią, warszawianko

miłości, podparła cały

swój stelaż. By czytali

poezję, by potrafili wy-

konać prostą toaletę drzewa oskrzelowego,

gdy zobaczą Hena, Hena umierającego.

Jed-

nokrotna, dwukrotna z opactwa Krotna

nad Wisłą, z och-ptactwa „Lotna” nad

Sanem, gdy zmierzch nadziei nade mną,

gdy skecz żegnalny nad Janem, którego

przezwą Nadianem. Zniewalająca, znie-

warająca miłości, Porsko w legendarnej

kabinie białego metra.

Nie ma tu innych niż ja

i słońce, przetwory, i drób.

Elegia na fizjoodejście.

Misa na prawie sto tez,

które nie będą przybite,

zostaną złożone w grobie.

20.02.2016

Czkawka po Desdemonie

Do Ciebie, zmęczeniu, któreś zamieszkało

w moim ciele i którego nie wiem, jak z sie-

bie wyprowadzić. Do Ciebie, zmęczeniu,

*

lecz zrozum mnie właściwie. Po pierwsze:

ciało, cuchnące ciasto niesione w rękach,

w zakrwawionych paterach sytuacji kaf-

kowskich.

Po drugie: jego sugestywni, renesansowi

obrońcy, od Knuta Hamsuna po Alejan-

dro Gonzáleza Iñárritu. Nogi, dwumian

z ludzkich

źdźbeł, kosmogonady świata. Trzeba

to wyjaśnić, może wytłumaczyć, skąd

wiem, że aż do śmierci będzie mi towa-

rzyszyć

Zmęczenie, w którym umrę. I czemu jes-

tem śmiercią bijącą we własne okno, cze-

mu nie jestem wojną, walką o dusze Pola-

ków, Ham-

*

sunem wszelkiego zmęczenia, przynajmniej

zmęczenia polskiego. Czkawka po Desdemo-

nie? Kataklizm oprowadzania? Wstydliwy

strach o dno skóry, o to, że um-

rę zmęczony w trakcie nocnego

dwupunktu?

15.02.2016