Świadectwo Marty Samsel o złożeniu egzaminu z położnictwa, 1924

Eine heine Nachtmusik

Nie niepokój mnie. Pozwól mi odejść bez niepokoju

po wydaniu książki, która po latach, a przynajmniej

nazajutrz, nazajutrz po mojej śmierci, okazałaby się

istnym tomikiem gwałtu.

Nie przerażaj mnie. Pozwól mi umrzeć bez uczucia

terroru. Pozwól mi też gasnąć nieswarliwą, nierzew-

ną. Tak jak to umożliwiasz, uprzystępniasz to prze-

cież swoim świątynnym

prostytutkom. Że będziesz mi powtarzał, „nie

ty, Marto, pisałaś tę książkę. Pisało je bowiem

gówno zamiast mózgu”, wiem. Że będziesz mi

powtarzał, „i to właśnie

gówno, gówno zamiast mózgu, powiedziało do

mnie w sobie znanej melice – indeed I have lo-

ved you”, wiem. Tak szepcze słowik w livebok-

sie „indeed, indeed I am

loved”, tak jęczy motyl w loveboksie „indeed, in-

deed I love”. Przekwita już sukienka małej Gra-

żynki Świąteckiej. Podnoszą się mury Jerycha

i fosa menopauzy. Nie 

znie-

ważaj mnie, proszę. Istniałam nie wedle prawa,

lecz wedle zabitej reguły. Pismo to nie krako-

wiak, dzień pracy nie oberek, moje imię nie

pastwa.

Czterdzieści i trzy.

Czterdzieści i trzy i pół.

Marta Pastwa Świątecka,

Martwa Pasta Świątecka.

6.02.2016