Czkawka po Desdemonie

Do Ciebie, zmęczeniu, któreś zamieszkało

w moim ciele i którego nie wiem, jak z sie-

bie wyprowadzić. Do Ciebie, zmęczeniu,

*

lecz zrozum mnie właściwie. Po pierwsze:

ciało, cuchnące ciasto niesione w rękach,

w zakrwawionych paterach sytuacji kaf-

kowskich.

Po drugie: jego sugestywni, renesansowi

obrońcy, od Knuta Hamsuna po Alejan-

dro Gonzáleza Iñárritu. Nogi, dwumian

z ludzkich

źdźbeł, kosmogonady świata. Trzeba

to wyjaśnić, może wytłumaczyć, skąd

wiem, że aż do śmierci będzie mi towa-

rzyszyć

Zmęczenie, w którym umrę. I czemu jes-

tem śmiercią bijącą we własne okno, cze-

mu nie jestem wojną, walką o dusze Pola-

ków, Ham-

*

sunem wszelkiego zmęczenia, przynajmniej

zmęczenia polskiego. Czkawka po Desdemo-

nie? Kataklizm oprowadzania? Wstydliwy

strach o dno skóry, o to, że um-

rę zmęczony w trakcie nocnego

dwupunktu?

15.02.2016