Autodafe (16)

71

Dobrze. Spróbuję o tym szczegółowo opowiedzieć.

Jest ostatnia noc maja – dwa tysiące siedemnastego

roku, wyczerpany i obrzmiały po całodniowych za-

jęciach na polonistyce wchodzę – jak wierzę – bez-

szelestnie do Alei Zasłużonych na Powązkach. Ow-

szem, najdroższy, dezynfekuję matę, na której uło-

żę ekshumowane szczątki Staffa (Boże, słabo mi i

dziwnie mi, polski Mantegna uprawiający seks z

bogato oprawnym, francuskim lustrem). Tak, naj-

droższy, składam metodycznie kolczasty kokpit

72

z czternastu kolczyków, na które nasadzam swój

szloch, ostre kolory dyskretnej bieli: jego organy,

jego wnętrzności we wszechmaści wnętrz, czasz-

kę w kształcie muszli z wylotem w szczerbce ust.

Otworek na kluzę z tomikiem przeciągle mi zaję-

czy: usłysz mój bełkot zajęczy, gdy moje wnętrz-

ności z wręcz-kości paliwem: kosmiczny pościg.

Dobrze, nie ucieknę już w muzykę. Trwam cały,

ażeby opowiedzieć to słowo: tak nieprzemkliwe,

że aż nie staje mi łez. Umieszczam w resztkach

73

miednicy Uśmiechy godzin. W odcinku krzyżo-

wym pleców – Wiklinę. Myślę o śpiewającym

penisie w opuszczonej przesiece. O zboczach

i rubieżach sanitarnej seksualności wśród po-

gan. Zanim zapłonie znicz olimpijski, recytu-

ję – tak cicho, jak potrafię – fragmenty Jądra

ciemności. Słowo skutkuje – jestem Malinow-

skim polskiej literatury z powrotem, nie zwy-

romnogiem z Nekromantika. Jestem w Kongu

Powązkowskim, odlotowym ogrodzie najczar-

74

niejszego wapnia. Nie płacz, nigdy już nie pow-

rócę. Biegu zdarzeń nie odwrócę. Uwolnisz się,

uwolnisz się, uwolnisz się ode mnie. Uwolnisz

się, Panie. Uwolnisz się, czytelniku. Siądziesz

jesienią na ławce przed wydziałem. Z wiosną w

sercu, z Kamieńską na rękach. Nie będzie, nie

będzie mnie obok. Poczujesz, jak wielki ciężar

upada z Twoich piersi – jesteś Persefoną, któ-

ra ograła Hadesa. Moje podziemne ręce, moje

zrzezane myśli, mój seks i moja tradycja, któ-

75

re związałem ze sobą. Twoja energia słoneczna,

Twoje regały do upraw, czajnik i podgrzewacz,

elektroniczny Niechcic, Internet, cyfrowy Bory-

na złożony z prefabrykatów. Jagna, czyli Face-

book, bo Facebook jest kobietą. Czy mam dalej

wyliczać? Kogo nosisz na rękach? Kogo zwią-

zujesz węzłami, by stał i nie upadał? Wnuczka

Rolanda Barthes’a – a jeden luźny wers, jeden

swobodny dodatek, prowizoryczna podpaska,

literacka podpaska, gdyby spłynęło krwią jak

*

śniegiem,

gdyby spłynęło.

24.06.2017