Autodafe 2 (10)

46

Tak właśnie było. Uważnie niosła herbatę, a mimo to

pistolet przestrzelił jej rękę. Niepiśmienni i niewierzą-

cy, Was o to proszę, wytłumaczcie mi, proszę, mrocz-

ny sekret jej nieprzerwanego wycia. Chcę jedynie po-

wiedzieć, że nie jest to zmyśleniem. Wcale nie: Żonę

podnosiłem ze zmiażdżonego stołu operacyjnego, ale

chude, ogrodowe jeszcze ramię – przyciskające: aż w

serce – leśnej piersi – Skowyt Ginsberga – spis treści!

Tak właśnie było. Wrzeszczała aż zburzyła nasz dom

do ostatniego ceglastego okruszka. Wyrykiwała z sie-

47

bie kastrologię i kastronomię, które: za jednym zama-

chem rozrywały na kawałki – astrologię i astronomię.

Bądźcie wyrozumiali dla mnie, o niepiśmienni, o nie-

wierzący i wybaczcie to, o czym mówię (kim całe ży-

cie byłem, by mówić dziś o współżyciu). Krwawiłem

podczas seksu z nią (nazwała go sekretnym obrzędem

łacińskiej nocy), jakbym cierpiał na hemofilię – czło-

nek-mak, tęsknie żarzący się puzzel w jej lodowatych

rękach. Panie, a Boże mój, zamienić by się: rozumami

z warszawiakiem, penisami z krakauerem, sercem – z

48

najstarszym karmelitą bosym, którego spotkam; żona-

mi jednak – zamienić się tylko z Tobą. Niech będzie,

że moja arcytakmoc przeciw ludzkiej – arcyniemocy,

choć nie wiem, co to znaczy. Czy – Twoim zdaniem,

powinienem wiedzieć, powinienem jasno pojmować,

jak takludzkie nawraca nieludzkie: w Autodafe? Dla-

czego by znów tylko ja? Może każdy z nas powinien

zasnąć z przykładową tablicą Ishihary pod poduszką.

Wypijać koktajl snów: z całym osadem koszmarów?

Zaprzestać gry w etycznego squasha; pozbyć się mo-

49

ralnego wykrywacza złota? Coś poszło: nie po mojej

myśli, co gorsza, coś poszło nie po moim sercu. Bez-

brzeżne wody juchy wykipiały, odsłaniając pierwszy

słoweński statek o nazwie „Klavnica” – „Rzeźniczan-

ka”. Nie wmawiaj mi, proszę, że dotarłem: do ściany,

bo doszedłem do drzwi obrotowych – ja – dzieciak z

szarości, syn kobiety w bieli i mężczyzny – w czerni.

Poszły dłonie po betonie, nie krzyknąłem – pieprzyć

dłonie. Poszły krzyki na spławiki, nie krzyknąłem –

pęcherzyki. Na oczach kilka zdumionych przeszłów

50

odprawiłem poszłów greckich. Nie mówię przecież,

że włączonym noktowizorem erudycji – zaburzyłem

kolor u nasady narodu, który (bezwolnie) kroczył w

ciemnościach. Nie twierdzę również, że odżywiłem

zniszczone włosy ojczyzny, spalone słońcem litera-

tury światowej. Pomimo wszystko: doświadczałem

cierpienia. Moja żona nie żyje. Porozpływała się jak

kamfora w kwaśnym deszczu nieśmiertelności. Wy-

ciągnięty za pierś z łóżka ostrym scyzorykiem spra-

wozdań naukowych, myślę o małym drzewie: broni

                *

siebie

                *

        *     *

do śmierci ude-

rzeniami: berła.  

24-26.07.2018