Autodafe 2 (11)

Torakocenteza

51

Kocham. Protestantka w moim sercu puka do drzwi

katolika w moim mózgu, lecz – odpowiada jej wyłą-

cznie szczekanie psa. Lesbo, pijaczko – wypierdalaj,

powiada język zwierzęcy przełożony na język ludzi.

By zrozumieć ów kontrast, warto mieć świadomość,

że serce jest zdrowe, a protestantka – wysportowana,

katolik jednak: cierpi na rzadki typ choroby neurode-

generacyjnej. Jedno, czym się to może (prawdopodo-

bnie) zakończyć, to ciężkie inwalidztwo religii, nie –

miłość; elektrowstrząsy dla heterodoksji, nie – seks.  

52

  

Kocham. Feministka w moim sercu wali z całych sił

do drzwi buhaja w moim mózgu, wrzeszczy, że wez-

wie policję i się nie zawaha, wysadzi sufit w powiet-

rze. Znam cię od dziecka, wyszłaś o własnych siłach

z jeziora histerii, więc nie mam drzwi: mówi kamień.

Tyle od buhaja – dziwne, ale jeszcze nie porywające,

jak proces norymberski duszy nad ciałem i defibryla-

da nad defiladą (przodem żołnierz defi – bry – lował).

Pokracznie podskakuję nad „tą” sylabą (mam na myś-

li „bry”) na dwóch starych, złamanych nogach mojej

53

pierwszej nauczycielki od polskiego. Zasypiam z tru-

dem, śniąc po nocach o żylakach wszelkiej przenośni.

Uważam, że powinno się do tego przyznać – zrobiłem

pod siebie (choć przez parę chwil twierdziłem w unie-

sieniu, że nad siebie). Zrobiłem pod Twoje i moje łóż-

ko – a ta przykra woń to nic innego jak zużyte, rozkła-

dające się zapodłe wszelkiej podłości – Karol Samsel?

Kleszcz mezaliansu, cholera, wkupił się w naszą rodzi-

nę, makaroniarz jeden – rumień wędrujący: możliwego

wydziedziczenia – piszczy głoskiem-uszatkiem wypro-

54

stowanym jak strzałka teoria literatury. Bez (przykrego)

wysiłku nawinąć mnie na widelec, obraz: Śniadanie na

trawie, a jednak – Spaghetii w getcie. Z bezpiecznej od-

ległości łączę pozdrowienia do Ciebie, tak, Ciebie, mój

Panie. Bo choć w ostatniej chwili: ocaliłem swą głowę,

to cegła strzaskała mi nogę. Pospolita rana, której stale

za mało na pospolitą śmierć. Ot, noga, czerwony alarm

w toalecie, gdy chłodzę kisiel krwotoku i cały zapaćka-

ny pukam do drzwi kamienia (to ja wpuść mnie). Taka

jest prawda. Kocham. Dziecko w moim sercu puka do

55 

drzwi pedofila w moim mózgu. Delikatna jeszcze baśń

Urzędu Skarbowego przemienia się w krwawy, zmąco-

ny horror obłąkanej administracji. Już prawie każdego

dnia czuję, jak zawodzi mnie umysł. Jak pragnę wina,

jak klapsa – nie wypatruję śmierci z lękiem, ale z tęsk-

notą edytorską. Kocham. A korektorka na moim sercu

podpisuje umowę o dzieło z autorem z mojego mózgu.

Efekt cieplarniany życia wiecznego powiększa się, ale

cóż może dziecko, jeżeli nie – czmychnąć w uszatce z

rusztowania, które mrozi krew w jego żyłach. Dobrze.

                *

Już wystarczy. Najadłem 

się. Waszym? Strachem?

31.07.2018