Autodafe 2 (12)

56

A może tak właśnie powinno być i tak jest najlepiej.

Na statku – pod dostatkiem, przy statku – w niedos-

tatku. Kiedy ruszasz w głąb sklepu: z żywnością, w

pierwszym spożywczym korytarzu na pewno odnaj-

dziesz pieczywo – krok po kroku wzdłuż ściany bu-

dynku wreszcie chleb pod niewywłosionymi opusz-

kami palców – jak po deszczu słońce, i jak po burej

suce bardzo rudy rydz. Po czarnej Waris Dirie biała

Waris Dirie, po mrocznej zagrodzie Natalii – rozpo-

godzona nagroda Emmy herbu – zielona pietruszka.

57

Sztuka w tym, Panie, tkwi, aby tak: podmajstrować,

by pokiełbasić cokolwiek, lecz nie skaszanić wszys-

tkiego. Tak aby z całego obrazu: urny z sercem sios-

trzeńca – przy łożu zmęczonego, masturbującego się

wuja wyłonić wyłącznie wyrywek: stawianą na bacz-

ność drzazgę, nie całe skrwawione drewno – z woalu

wywikłane formy przeezji przedmiotów: slipki z Bal-

cerowiczem, bokserki z napisem „Pochłaniacz” z Ka-

tarzyną Bondą. Konkurs poetycki o Laur Zakrwawio-

nego Dobermana „Co dla zmysłów niepojęte”. Pamię-

58

tajcie o nagrodach, przecież stamtąd przyszliście. Ja o

nich także – nawet na samym spodzie grafomańskiego  

kopca – nie potrafię zapomnieć, wierny doberman Ma-

ryi, groźny dla ludzi – ogłuszony ostatecznie: polanem

przez jej matkę, świętą Annę i odstrzelony dzięki ojcu,  

świętemu Joachimowi z rusznicy. Co za noc (wszelkie-

go trwania, lecz bez świateł mijania) i co za podróż, w

niej psy padają jak muchy, a koty tracą zęby. Wszelkie

dysonans i fałsz w Autodafe. Ich przyczyną jest moja

nowa sztuczna szczęka („wicher” pierwszej części po-

59

ematu wyłamał i wywiał mi zęby). Abyście mnie usły-

szeli, jeszcze raz zaufali, rzężę starym, zepsutym klak-

sonem inwokacji: w rzęsistej ulewie – z półdźwięków.

Moja doświadczona emisariuszka, najbardziej typowa

pchła rymu plącze się po t-shirtach waszych mniemań

i przekonań, swetrach wiary, wślizguje się nawet pod

stringi energii życiowej, zwłaszcza jeżeli nie rozstaje-

cie się (nawet podczas snu) z czarnymi okularami mi-

tu o sobie samych. Olszewo Borki łobuzerstwa – zak-

rzykną jedni, Peloponez bandytyzmu – zagryzą ząbki

60

drudzy, dopiero trzeci – zabiją. Do trzech razy sztuka

polska, i prawdopodobnie: tak samo – do trzech razy

sztuka europejska, i sztuka amerykańska. Chciałbym

swoją drogą mieć nazwisko, które – wypowiedziane

na głos, natychmiast ulega biodegradacji – mógłbym

w białych rękawiczkach (słowami) wyzwalać Oświę-

cim. Rozwiedziony z wieloma formami rzeczywistoś-

ci, nie stałbym się nałogowym rozwodnikiem w szpo-

nach pór roku, z rozsądnej oceny łez. Surykatka: z la-

tarką świeci mi ogniem w twarz. Ucieka z piskiem na

*

widok 

*    nocy 
*    w moich oczach.

6.08.2018