Autodafe 2 (16)

Męskie emocje

starych matuzalemów

76

Cali wy, nieporadni wy. Pobrudzony od stóp do głów tłusz-

czem korespondencji – z przepyszną skwarką własnego pa-

miętnika w palcach (a jak ja nią obracam jak kulistą blizen-

ką!) – znajduję pod nogami raz po raz, dzień po dniu, jeżeli

tylko jest słońce, rodzynki waszych maili i smsów (tysiące!

tysiące tysięcy!). Skwarka aż wyskakuje mi z rąk, krzycząc

dziewczyną i spada na wasze słowo szepczące rosnącym w

w niebo, świeżym basem chłopca. Zdziwicie się, ale chyba

rozumiem to najlepiej: statyczny kinkiecik pocałunku Juda-

sza to za mało w epoce niewygasającego – płomienia seksu.

77

Chłoszczący ramiona i piersi wiatr koła podbiegunowego –

nierozgrzany na czas miechem kowalskim waszych poema-

tów – nie wznieci symultanicznego huraganu waszych serc,

a co najważniejsze nie podnieci Boga – a ten nie wzleci Du-

chem Świętym w powietrze, aby uratować was od wiecznej

śmierci. Choćbym kroczył ciemną doliną – powtarzacie jak

papuga jedną i tę samą klasę ptasiego radia, ale nic z nawet

najlepszą mantrą – nie zrobicie bez płomienia seksu – i bez

dobrego miecha kowalskiego. Zostanie szept – cichy, niebi-

tewny szept pożegnania na SOR-ze słowem cichym i zakli-

78

nającym, niskopiennym i bezradnym: robiłam, co mogłam,

najdroższy. A gdybym tylko mogła – ulepiłabym Ci z tego

całego Herberta Chrystusa, aby Cię wskrzesił, z tego Miło-

sza Maryję, aby Cię ukołysał(a) z powrotem do: wielkiego

życia i seksu pomnożonego przez dwie moje dłonie. Alma-

nachy, nierozgryzione dokładnie tabletki antykoncepcyjne,

antologie, eksplodujące slawistyki strzelające włochatymi

czapkami polonistyk w powietrze. Cali wy suicydalni, au-

todestrukcyjni wy – którzyście się wkradli do Autodafe (1)

przez drzwi kuchenne Portretu artysty z czasów młodości

79

Jamesa Joyce’a: mówię wam – precz, (2) przez „jakubową”

drabinę ewakuacyjną Eichmanna w Jerozolimie Hannah A-

rendt: mówię wam – precz, (3) wreszcie przez studio nagra-

niowe Maski i pieśni Ezry Pounda, w którym pewnej wrześ-

niowej nocy z bezwarunkową zgubą dla siebie i swoich blis-

kich – kochałem się z Johnem Berrymanem: mówię: wam –

precz, precz, ach precz. A zresztą: pozostań sam, tak jak ja.

Wbij nóż w informator – i schłostaj: zamiecią swoich słów

szerokie, alabastrowe plecy starych frazeologizmów. I pao

dzy, pam pao dzy: zaszumi niemal nad tobą noblowski łow-

80

ca snów, zaskrobie rozdarta sosna nagrody imienia Goethe-

go, jakby drapała w okno nowego mega-Fausta – z mocami

hamletogodzin, stu hamletogodzin. Lecz kim ja jestem? Je-

żeli napiszę, to Doktora Chrystusa, jeśli zaś stanę do walki,

to z Doktorem Faustusem, lecz jeśli pójdę do wojska, to tyl-

ko w masce Johna Dolittle’a porażony: piętrową grozą usy- 

piania zwierząt. Cali wy rozśpiewani, roztańczeni, oszcze-

kani pudelkami sonetomanii. Cały ja rozebrany, pokarany,

walący łbem o drzwi rany. Choćbym kroczył ciemną doli-

ną – nie ulęknę się diabła nawet w łożu, nawet w łożysku

                *

śmierci.     

Tadż Mahal, 28.08.2018