Autodafe 2 (13)

61

Błagam, psiknij mi w twarz chociaż paroma kroplami

wiary. A jeśli możesz, nie wahaj się, posłuż się nawet

żelastwem – wtryskiwaczem. Powróć mnie na ojczyz-

ny łono, proszę, nie zawracaj w stronę – sierści, futra,

łapek hejczyzny. Niezły ze mnie cymbał, Panie. Lecz

bądźmy szczerzy, Ty też nie jesteś Jankielem. Byłem

głodny jak wilk, a nie dałeś mi jeść. Wysuszony, wy-

su-szo-ny jak hiena jaskiniowa na solniskach pustyni

Atacama, a nie dałeś mi pić. Czym jest ból o imieniu

bulimia, skoro jednym tknięciem zwala go na ziemię 

62

przerażenimia. Może tak właśnie powinienem czytać

sobie samemu z dłoni: straszne wczoraj – jezioro ma-

rzeń ścięte mrozem koszmaru, niezłe dzisiaj – gorzał-

ka złej perspektywy nareszcie w dobrych rękach, lep-

sze jutro – Księga dżungli mojego życia: w twardych

okładkach śmierci. To frazes ograny jak kaloryfer na

męskim brzuchu, ale pomimo wszystko – jest małym

cudem: wiersz o konsystencji kremu do opalania roz-

wiązuje się słońcem nad moim grobem: zabłyśnie jak

neon nad burdelem, czy spłonie jak burdel od neonu?

63

Proszę, wylej na mnie całą skrzynię wodną benzodia-

zepiny, wyślij za moim utrudzonym toksykomanią u-

mysłem list gończy tabletek nasennych. Znów chciał-

bym usłyszeć nutę człowieczą Czechowicza, nie prog-

ramowalny automat perkusyjny jego znacznie ograni-

czonych kuzynów z odległej przyszłości. I jeśli – tak

modli się sprzedawca chińszczyzny, to gotów jestem

umrzeć za Chiny w – niewypowiadalnych w żadnym

europejskim języku – mękach. Czytelne niebo ponad

poczytnym miastem, które nie uznało – nigdy nie uz-

64

na – mojego honorowego obywatelstwa, przewracam

do góry dnem tak, by złapać pszczołę świetnego best-

selleru – i unieruchomić. Nie jestem godzien: rozpiąć

ci rzepa u sandału, mogę jednak tak skłębić powietrze

nad Twoją stopą, że rzep odstrzeli jak korek od szam-

pana. Myślę, że ostatecznie powinienem stąd zniknąć.

Może przyjąć kulę przeznaczoną dla swojego studen-

ta? Wyczołgać się z uniwersytetu, charcząc, że odda-

łem życie za dużo młodszego od siebie. A zresztą na-

wet nie koniem – powozić mógłbym: gołębiem z ery

65

przedtelegrafowej. Mam w sobie tak wyrazisty: szós-

ty zmysł samozatraty, że wiem. Zrobiłbym prawo jaz-

dy i w ciągu pierwszych dwóch lat umyślnie: zboczył

z pasa, wjechał królowi szos w drogę: po szczerbiec z

tylnych siedzeń. Jakbym czytając cokolwiek, Boguro-

dzicę, Słowackiego, „Miłujcie się”, Muzykę w świecie

starożytnym Curta Sachsa, Szaloną miłość Boga Paula

Evdokimova, „Rycerza Niepokalanej”, żuł obrok nasą-

czony psychoaminą. Ktoś powie, a ktoś to zagada, pej-

zaż jak z Chełmońskiego. Znów we wszystko uwierzę.

*

Wyrównam niwelator, wy-

sunę ukradkiem libellę na 

(niewidzialnym) statywie.

 

11-12.08.2018