Autodafe 2 (17)

Królestwo Niebieskie

w Przestrzeń Okołoziemską

 

81

Chałwa nadchodzącej zagłady przynosi wpierw delikatną

słodycz pojedynczych śmierci. Tłumaczyłem – dla siebie:

ostrożnie, wchodząc powoli z niższego stołpu na wyższy,

idąc z długimi przerwami, jakby z daleka, rozkwilę w ca-

łości baszty waszych umysłów, aż odparuje spod gruzów

cały cukier puder waszych myśli samobójczych. Niepra-

wości, przeniewierstwa, nieszpory sycylijskie: wszelkiej

szkarady zostawimy daleko za sobą. Jak gdyby wszeliki

ślad po nas zaginął, nie wrócimy – na dywaniki polskich

melchizedeków, pod nadzwyczaj tajemnicze, jasne krys-

82

towo oblicze. Do was należy wybór: Jan z Dukli, Karol z

Bredni, a może czekanie na jeszcze kogoś innego, listy w

butelce filtrującej Dafi, listy miłosne, wyborcze, listy goń-

czo-samobójcze – na Berdyczów do Godota. Ja: wkładam

płatek śniadaniowy między ostatnich żyjących bohaterów

Operetki Gombrowicza. Zjadają swoje ogony, wymiotują

cieniami, zjadają swoje cienie, ale posileni, pijani: wsiądą

na koń husarze. Nie, nie penis tym razem, odwalona skiba

napuchnięta deszczem w moich spodniach. Pługi w moich

dłoniach rwące się do niewyskibionych ról: z mojej piersi.

83

Chałwa nadchodzącej zagłady przynosi wpierw delikatną

słodycz pojedynczych śmierci. Świat matowieje: a gaśnie,

aż wreszcie przybiera na wadze jakby pod naporem niewi-

dzialnej zasłony z gumy do żucia. Dobrzy ludzie – owiani

złą sławą – czernieją na wietrze. Źli – skąpani w pianie ko-

rzystnych fluidów – mamroczą meszkiem znanego wiersza

w fatycznej mgle. Nie dasz wiary, ale dałem całą nadzieję;

w zamian w żelatynie cnót znalazłem śmiercionośny prion

miłości i zanurzony w przezroczystym półpłynie prion pra-

zawierzenia. Cyt, cyt, już można się zabić. W „półświatku”

84

Wiecznych Łowów odszukać rozległe uniwersum Biesów

Dostojewskiego i przecisnąć się: przez dziurkę od klucza

(z własnym pojemnym pendrive’em) do twardego dysku

symbolizmu kosmologicznego. Informacje, idee, przeczu-

cia. W zaślubinach Wschodu z Zachodem mógłbym być

świadkiem pana młodego, a nawet: dalekim przyjacielem

panny młodej. Powinno starczyć mi wiedzy, co najmniej

na te czterdzieści intensywnych minut ceremonii. A kim

moglibyście być wy? Pyłkiem mrówki wspinającym się

po nogawce drużby? Dzieckiem organisty odliczającym

85

w sznurze przelatujących nad kościołem ptaków sowy,

puchacze i kruki? Będąc we wszystkim, czym chcecie,

bądźcie wszystkim, co chcecie. Do was należy wybór,

a Karol z Bredni to tylko Karol z Bredni – więcej nie

znaczy niż Fiodor z Pogłoski czy Joseph z Przeświad-

czenia. I nie będzie już znaczył. Falują stare redakcje,

spadają zamki z furtek broniących przejść do ogrodu,

fury genialnych tekstów zjeżdżają  nam – po karkach

na głowy naszych dzieci, skłaniając ich łyse czaszki:

z wielką pokorą do ziemi, późnymi porami do ziemi.

*

Jestem wrzecionem krwawej Wandy.
Wyszywam Wioletcie niekrwawą ko-
szulę na jej pierwszą tak białą sobotę.

29.08.2018